Er mist iets

Nu de dagen wat langer worden, de stress in de familie wat minder en de belasting op het werk over 2 weken terug naar een normaal niveau lijkt te gaan, krijgen manlief en ik het gevoel iets te missen. Ook bij hem wordt het eind april terug wat rustiger. Niet dat we ons vervelen, maar toch… Ergens begint er iets te knagen. Noem het een soort van verlangen, ik weet het niet goed onder woorden te brengen. Gisterenavond zaten we gezellig samen, en babbelden we wat over vanalles en nog wat. Manlief haalde aan dat we al lang niets meer gehoord hadden van de pleegzorgdienst. Ik kon het alleen maar beamen. De laatste weken kwam er veel post over de reorganisatie, maar geen aanbod. In ons dossier staan februari en maart wel aangeduid als “no go” voor een crisisopvang, dus het is ergens logisch dat er geen telefoon komt. Toch voelen we allebei dat het ergens kriebelt…

We hebben gefantaseerd. Over een pleegdochtertje. Maand of 8, 2 dutjes per dag, meestal doorslapen. Maximan die ermee gaat wandelen. Manlief die ze in bad doet. Midiman die ze troost. Miniman die op het buggyboard wil omdat hij moe is. ’s Avonds moe maar tevreden een kopje thee drinken en tegen elkaar zuchten dat 4 kinderen toch drukker is dan 3 :-).

Morgen toch maar eens bellen naar de dienst!