“Doe eens normaal”, zeg ik tegen maximan.
“En dat is?” repliceert hij, mondig als hij is.
Ik glimlach. Groen. Gelijk heeft hij. Wat is in godsnaam normaal? Is normaal de norm? En is de norm wel representatief?
Toen maximan in de tweede kleuterklas zat, werden we op het appel geroepen bij juf. Na 3 weken wist ze het al. Er was iets met hem. Daar zaten we dan, zwijgend over de juf. Ik hoogzwanger, manlief doodmoe, na een véél te lange stresserende zwangerschap. Juf knikte enthousiast. Ze dacht dat we haar volgden. Er vlogen woorden rond ons hoofd. ADHD. Autisme. We keken schaapachtig naar haar. We herkenden ons kind er niet in. Maar ze was zo overtuigd. Ongelooflijk gewoon. Ze had meer ervaring dan ons, ouders van slechts 2 kinderen. Wisten wij beter? Ze stelde testen voor.
Thuis praatten manlief en ik verder. We vonden maximan mondig. Maar ADHD? Autisme? Ik ging niet mee in het verhaal. Ik wilde geen testen. Wat zou dat opleveren? Hij was en zou maximan blijven, en ongeacht een resultaat konden we hem niet meer inwisselen voor een ander exemplaar. Manlief drong echter wel aan op testen, om “steviger in onze schoenen te staan”. Ik twijfelde. Maar ging overstag. De dag voordat miniman zou komen, zaten we bij de kinderpsychiater en de psychologe van het centrum. Manlief had zijn contacten aangesproken, en het ging dus behoorlijk snel. Het probleem werd uitgelegd, en de testen werden afgesproken. Het woord normaal viel enkele keren.
Maanden later hadden we én miniman én testresultaten. De relatie met juf was verzuurd, het heen-en-weer-schriftje had ik kwijt gemaakt: ofwel vond ze maximan te druk, ofwel “maakte hij een vermoeide indruk”. Aan die feedback had ik totaal niets. Psychologe ging mee naar het gesprek op school. Ze startte het gesprek, met woorden als slimme kleuter, onhandig ventje, toffe kerel, geen ADHD en niet meer autistische trekken dan de meesten onder ons. Juf werd boos. Bleef vasthouden aan autisme en ADHD. Psychologe maakte haar attent op de ervaring van haar team, nota bene een universitair centrum, gespecialiseerd in kleuters. Niemand van het team had het idee dat maximan ADHD had. Juf gaf niet af. Wij zaten erbij en keken ernaar. Het was bevreemdend. De meeste ouders laten hun kind testen om een label te krijgen, en wij moesten vechten om géén label te krijgen.
Maximan overleefde het jaar, en ook alle jaren erna. Zonder labels. Erna kreeg hij nooit geen label meer opgeplakt.
“Doe eens normaal” zeg ik hem, “dat is al erg genoeg.”
Altijd plaats aan tafel 
Onze oudste zoon was ook autistisch volgens de juf van de laatste kleuterklas.
Hij moest gewoon niets van haar hebben, ’t Jaar daarna verliep alles wel weer vlotjes.
Die kleuterjuf van maximan moest waarschijnlijkvoldoende kindjes met een speciaal etiket in haar klas hebben om te kunnen zeuren dat het zwaar en moeilijk is. haar gedrag dat je hierboven beschrijft zou in mijn geval geleid hebben tot een geschreven klacht aan de directie van de school.
Het is altijd iets: ofwel is er niets en willen ze iets zien, ofwel moet je jeverdedigen, dat je kindje echt wel niet gewoon kuren heeft of een “karakterke”…
Klinkt bekend…
Ja? Dus er zijn nog zo’n juffen op andere scholen 🙂
Absoluut. Onze oudste kreeg daar ook een diagnose van, en onze tweede is toen op 3 maanden tijd meer dan 4 kilo afgevallen, bij dezelfde juf. Stress en scholitis, voor de rest volkomen normaal, was het oordeel van onze pediater. Onze twee andere zonen mochten niet meer bij haar zitten, da’s de enige keer dat ik zoiets gevraagd heb.