Negen

Negen wordt hij vandaag, mijn maximan.

Soms waant hij zich al 15, terwijl ik hem eerder 6 vind. En dan begint er een discussie. Maar door de band genomen lukt het wel. Negen is een leeftijd waarop er enige redelijkheid te bespeuren valt. Een kind van negen krijgt al een grote mate van zelfstandigheid, waardoor wij als ouders een beetje rust krijgen. Sinds kort gaat maximan alleen naar het dorp. Te voet of met de step, nog niet met de fiets. Daarvoor vind ik hem nog niet vaardig genoeg. Bij onverwachte dingen neemt hij dan een verkeerde beslissing. Maar te voet of met de step lukt het perfect. Hij geniet er (nog) van om naar de bakker te gaan. Of de apotheek. En wij genieten mee :-).

Maar negen is ook moeilijk, zeker als je eigenlijk nóg meer zelfstandigheid wilt dan je ouders je geven. En zeker als je je soms een beetje alleen op de wereld voelt.

Maar negen betekent ook dat wij al negen jaar ouders zijn. En dat het zijn verdienste is, want hij maakte ons ouders. Negen jaar geleden ging ik ’s morgens binnen in het ziekenhuis, gepland, want dat werd de nacht ervoor beslist, omdat er complicaties waren. We gingen nog snel thuis “slapen”, douchen en ontbijten en vertrokken richting ziekenhuis. Eens daar kreeg ik te horen dat het wel eens lang kon duren, die bevalling, want het was ongunstig daar beneden. Manlief begaf zich naar het ziekenhuiswinkeltje, schafte zich de nieuwe Humo aan en wat drinken. Ik kreeg een ballonsonde met medicatie om de baarmoederhals aan te rijpen opgestoken. Het deed direct zijn werk, vijf minuten later was daar de eerste wee, en nog eens drie minuten later de volgende. Zo ging het door, en twee uur later was er, hoezee, sprake van 4 cm ontsluiting. “Mooie weeën” oordeelde de vroedvrouw. “Ja” repliceerde ik, “Maar het doet niet pijn genoeg om er door te gaan bevallen”. Ze keek me raar aan. Twee uur later had ik de Humo bijna uit, want tussen de weeën door lukte lezen nog perfect. Dit was té vlot naar mijn bescheiden mening. Ik belde de vroedvrouw. Er werd beslist om de vliezen te breken. Toen begon het pas echt. Vijf minuten nadat de vroedvrouw buiten was, sommeerde ik manlief om te bellen. Nu! Direct! Hij gehoorzaamde, en de vroedvrouw kwam terug. “Het gaat nogal rap.” vertelde ik haar. “Ik voel het zakken”. Het, maximan dus. Ik voelde dat “het” op komst was. Ik pufte en gaf me over aan het gevoel. Ik zei manlief dat ik naar huis wilde. De vroedvrouw lachte en zei dat het inderdaad plots erg snel ging. Uiteindelijk lag ik enkele weeën later op de verlostafel en hadden we nog wat later een zoon.

Ik. Was. Moeder.

En nu, negen jaar later, denk ik terug aan die eerste momenten. Die geur. Het gevoel van onoverwinnelijkheid. De ultieme verbondenheid met manlief. Het gevoel van trots op onze prestatie. Het genot om onze zoon voor te stellen aan iedereen die belangrijk voor ons was. De blik in de ogen van mijn moeder, toen ze voor de eerste keer mijn zoon vastnam. De tranen bij mijn schoonvader. Negen jaar geleden is het al. Ondanks het feit dat er heftige en moeilijke momenten zijn geweest, zijn het negen mooie jaren geweest. Druk ook, want maximan is behoorlijk aanwezig. Negen jaar al. Ik droom weg… Ik zou het zo overdoen…