Bezoekje van pleegje

Lieve kerel toch.

Toen de bel ging, hoorde ik je opgewonden stemmetje al. Daar stond je, zoveel groter dan de laatste keer. Een echt kleutertje al. Tien maanden was het geleden sinds je voor de laatste keer een weekendje bij ons logeerde. Tien lange maanden zonder dat we je zagen. Ik hoorde jouw mama regelmatig, maar een bezoekje was er nog niet van gekomen.

Maar daar stond je dan, veilig naast je mama. Ze zei dat je heel erg opgetogen was geweest toen ze in de auto de  bestemming had verklapt. Ook hier waren we enthousiast dat we je zouden zien.

Binnen was je plots verlegen, en kroop je veilig weg bij mama. Je bleef even veilig kroelen, tot je je nieuwsgierigheid niet langer kon bedwingen en richting speelgoed trok, gestimuleerd door de jongens. Het ijs was opnieuw gebroken. Ik genoot ervan om te zien dat je zo’n grote kerel was geworden, en ook van het feit dat je alles nog zo goed wist zijn, en je duidelijk terug thuis voelde.

Terwijl je mama en ik praatten, speelde jij in de tuin, reed je alle auto’s nog eens onder onze tafel, kwam je mij drinken vragen, en kroop je alsof je nooit was weggeweest op jouw stoel aan onze tafel. Je kwam me schatten overhandigen, verlepte margrietjes en gestolen lachjes. Je droeg me op om een boom met appeltjes te tekenen op het magische tekenbord, en een zon, en wolken. En ook de wolken moesten een lachend gezichtje krijgen. Ik streelde door jouw lange haren, en we lachten naar elkaar, zo vertrouwd.

Manlief kwam thuis, en toen kroop je weer veilig weg bij mama. Even weer aftasten. Maar na 5 minuten liep je plots op hem af, en gooide je net als vroeger in zijn armen. Ik zag hem smelten.

Het was fijn, erg fijn. Je klom in de tuin, leefde je uit op de schommel. Toen mama riep dat het tijd was om te gaan, riep je nonchalant schommelend terug “Maar ik ga toch niet mee!”. Mama en ik stonden te lachen om zoveel spontaniteit.

Uiteindelijk was het tijd om echt afscheid te nemen, wat we deden met een krop in de keel.

Dag lieve man, tot de volgende keer!