verkiezingen

Ik ging vandaag stemmen, net zoals alle andere stemplichtige inwoners van dit land, maar niet zoals manlief, die na al die tijd nog steeds niet genaturaliseerd is tot Belg. Bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen vroeg hij stemrecht aan, zodat hij voor mij kon stemmen, de schat.

Ondertussen ben ik zelf sinds kort niet meer actief als gemeenteraadslid, na een lange periode waarin ik dat wel was. Maar een nieuwe uitdaging deed me kiezen tussen 2 bangelijk interessante dingen, en wetenschappelijk onderzoek won het uiteindelijk.

Toch zal politiek me altijd blijven boeien, en ik geniet er dus van om te kunnen gaan stemmen. Vandaag toogde ik alleen op mijn fiets naar de gemeenteschool, met mijn stembrief op zak. Ik snoof de sfeer op in het dorp: enorm veel volk op straat, met dezelfde missie als ondergetekende. Noem het idealisme, maar nooit zie ik zoveel mensen op straat als bij de verkiezingen. En ja, ik geniet ervan. Aan school stonden 2 agenten (waarschijnlijk neerbuigend van me, want ik heb lak aan die rangen binnen de politie, het kunnen tussen evengoed hoofdinspecteurs geweest zijn). Ze hielden de boel in de gaten en deden populistische uitspraken. Ik begaf me richting bureau 33, mijn vaste stek sinds we niet meer op alfabet maar per wijk gaan stemmen. Ik deed nog een praatje in de wachtrij met de man voor me. We vroegen ons af of we voor Mama of Piratenpartij zouden gaan stemmen. Ik vermoed dat we aan het eind van de rit voor dezelfde partij hebben gestemd :-). Daar bekeek ik trouwens ook de lijst nog eens in detail. Want ja, ik wist voor welke partij ik zou stemmen, maar wilde nog eens goed kijken wie een kopstem zou krijgen. En zowaar bemerkte ik een collega bij de opvolgers! Het was dus een makkie, want daar zou ik ook mijn vinger eens laten “vallen”. Ik overhandigde mijn oproepingsbrief en identiteitskaart een de mama van een meisje uit de klas van miniman. Zij had dus dienst. Ik groette de voorzitter, een man uit de straat, maakte een grapje met de papa van een jongen uit de klas van miniman, en ging uiteindelijk achter het gordijntje mijn stem uitbrengen. Erna scande ik de QR-code en plooide het briefje netjes dubbel.

En toen gebeurde het, zomaar, in een vlaag van enthousiasme. Ik zei tegen Jef dat ik de volgende keer ook wel eens wilde komen helpen. Hij keek verrast op. Ja, als hij nog wat toffe mensen liet zitten dan zou ik dat graag eens doen. Hij vroeg “mijne pas” en schreef netjes de juiste gegevens over. “Volgende keer heddet aan uw broek!”

Bij deze. Kan ik volgende keer zagen dat ik opgeroepen ben :-).