Om gek van te worden

In januari werd tante opgenomen, en uiteindelijk na 2 zware operaties en een maand intensieve zorgen opnieuw ontslagen uit het ziekenhuis in april. Hoezee. Ze overleefde wat niemand gedacht had, en bracht een wijziging in de statistieken.

Tot zover het goede nieuws. Andere tante (zowaar bijna mijn schoonmoeder, zo voelt het althans toch), ligt nog steeds in het ziekenhuis. Nog steeds! Sinds begin februari slijt ze nog altijd haar dagen in een ziekenhuisbed. Ze wordt van hoop naar wanhoop gesleurd, en wij dus ook. Bijna 4 maanden later weegt het heel erg door, want tante is van Nederland en haar man te oud om alleen op bezoek te komen. Wij voelen ons dus verantwoordelijk (terecht misschien ook wel) en regelen nagenoeg alles. We zijn steun en toeverlaat en bieden hulp waar nodig en mogelijk. Twee weken geleden werd tante geopereerd en was er beterschap in zicht. Afgelopen maandag zakte alles in elkaar, en werd de situatie kritiek. Ik repte me van het werk naar het ziekenhuis (dank u collega’s voor het begrip) en ving haar op en communiceerde met de familie in Nederland. Medicatie werd aangepast en vanaf donderdag leek het de goede kant op te gaan. Er werd gesproken over revalideren en naar huis gaan. En wij leefden terug op hoop… Gisteren ging het geweldig en kwam de optie thuis meer en meer in zicht… Tot vandaag… De bloedwaarden zouden terug erg slecht zijn. Maar ik kan het niet rijmen met wat ik zie, en vraag me stiekem af of er niets is fout gelopen. Een menselijke fout? Verkeerd geprikt? Verwisseling van staal? Geen idee, en een arts is soms moeilijk te pakken te krijgen. Morgen gaan we er dus langs, om de arts te spreken en even te overlopen wat de opties zijn. In tussentijd krijgt tante al zakjes bloed.

Wordt vervolgd, maar ook soms wel te veel…