Ik was tegen voetbal. Altijd al. ik zag de sport er niet van in. Toen geen van de drie zonen interesse vertoonde in voetbal, waren manlief en ik erg blij.
“Ik wil gaan voetballen”, opperde midiman enige tijd geleden. Ik fronste. Ik legde hem uit dat er bij het begin van het schooljaar keuzes gemaakt waren, en dat hij die een jaar diende te volgen. Hij had gekozen voor judo en zwemmen, en dat zou het blijven tot eind juni. Hij kon zich erin vinden.
Ik hoopte dat het een fase was, mijn volledige mantra in opvoeding tout court. Ik hoop dat alles een fase is :-). Tot hij met een WK-tattoo thuis kwam van school. Het werd verontrustend. En toen sloop een Panini-boek ons huis binnen. En de stickers. En kocht ik zelf voor het eerst een pakje (ik zie me daar nog voor aap staan in de supermarkt).
Nu zijn we enkele weken verder, en belde hij vanochtend met zijn peter, om hem te feliciteren omdat Nederland met 5-1 won van Spanje. En om even te melden dat hij graag een voetbaltenuetje wil in het oranje….
Altijd plaats aan tafel 
Je wordt een voetbal-mama 🙂 Gefeliciteerd :-)))
Ocharme,…..ik weet wat het is om een voetbalmama te zijn, deze weken zijn hel!!!!
Tja, het voetbalbloed kruipt waar het niet gaan kan.
Ik ben zo blij dat ik de dans ontsprongen ben.