Opvoeden is niet evident, dat weet ik onderhand wel.
Ook is het moeilijk om te weten wanneer je het goed doet. Wat stel je als een goed doel? Wanneer weet je dat je het juist doet? Als je kind gelukkig is? Als jij gelukkig bent? Als andere mensen zeggen dat je fijne kinderen hebt? Als je “er ergens mee kan komen”?
Ik weet het niet. Naar mijn aanvoelen is het een perpetuum mobile, een dynamisch geheel dat nooit stopt, en waar je nooit echt kan bedenken “ik ben er”.
Er zijn verschillende vragen die ik mezelf stel, en blijf stellen. Ook zijn er meningsverschillen tussen manlief en mezelf. Ik ben soms principiëler. Hou meer vast aan regels, en hou zelf van duidelijkheid. Manlief kiest naar mijn gevoel soms voor de gemakkelijke weg, zonder strijd. Ik vind het luiheid, en zonder rendement op lange termijn. We hebben er dus soms ruzie over. In heldere momenten beseft hij vaak dat ik wel gelijk heb ;-).
Hoe voeden jullie op? Welke regels hebben jullie?
Altijd plaats aan tafel 
Nu stel je wel een verschrikkelijk moeilijke vraag waar in een blog-reactie niet zomaar kort op te antwoorden valt 🙂 Bij ons: er zijn grenzen waarover niet te discussiëren valt (niet slaan, respect voor speelgoed, manieren aan tafel) en grenzen die ‘ergens’ zijn, maar waarvan iedereen wel weet dat ze wel eens durven wisselen (hoeveel tv ze mogen kijken, of ze een ijsje kunnen afpingelen, enz.). Kinderen weten dat heel goed, net zoals ze heel goed weten dat de grenzen van mama en papa lang niet altijd dezelfde zijn. Dat kan echt geen kwaad, integendeel, jullie zijn verschillende persoonlijkheden, en zullen dan ook om de beurt de juiste persoon op de juiste plaats voor jullie kinderen zijn. Wij hebben één gouden regel thuis: we komen niet tussen in elkaars opvoedingstechnieken 🙂 (of toch zo weinig mogelijk, het is een bespreekbare grens 🙂 )
Ik heb geleerd dat ieder kind anders is, en dus vaak ook een andere aanpak nodig heeft. Nina (7) is bijvoorbeeld vaak bang. Haar moet ik vaak dwingen om dingen te doen, te durven. Zo push ik haar soms een beetje om alleen te fietsen op straat, of voorop terwijl ik nu al weet dat ik dat bij haar jongere zus niet ga proberen. Ook op vlak van waarden moet ik het vaak anders aanpakken: Manou is heel plichtsbewust. Die wil het graag zo goed doen, maar het te goed willen doen, is ook niet gezond. Mondigheid idem: Manou is heel sociaal, Nina is meer verlegen. Iedere dag zeg ik wel tegen Manou: zwijg nu toch eens even en laat anderen praten, terwijl ik haar zus stimuleer om veel te vertellen en om buitenstaanders en vreemden aan te spreken. En ja, natuurlijk vinden ze dat niet eerlijk. De regels worden op veel vlakken aangepast per kind en per situatie. Maar de wereld is niet eerlijk toch? En iedereen is anders. Voor mij iseen goede opvoeding, een opvoeding die het beste uit je kind haalt zodat het gelukkig wordt, nu én later. Maar hoe je dat doet, tja dat is een heel moeilijke oefening.
Ik vind consequent zijn en grenzen stellen erg belangrijk omdat ik van mening ben dat een kind zich zo veiliger voelt. Respect voor anderen en materiaal is ook belangrijk. Mannen zijn doorgaans soepelder denk ik maar da’s een mooie aanvulling. Die zijn speelser, toegeeflijker..
Dat is een vraag die ik me ook heel veel stel,…..hier moeten afspraken gerespecteerd worden anders volgen er sancties,..en verder hecht ik heel veel belang aan beleefdheid, respect op alle niveaus,….en waar ik echt een hekel aan heb is aan liegen,….daar gruwel ik van en zijn de sancties groter,…maar goed gedrag wordt beloond,……
Het is een altijd durende vraag vermoed ik. Zelfs als je kinderen al volwassen zijn, hoeveel mag ik mij als ouder nog moeien en hoeveel raad willen ze nog van mij? Nu zit ik middenin de peuterpuberteit met mijn zoontje en het is een klein beetje geven en vaak terug de koord aansnoeren want hij kan niet met veel “speling” om. Ik heb wel dezelfde opvoedingsstijl als mijn echtgenoot. Soms overleggen we daarover als we in een situatie komen die nieuw is.