Kinderen krijgen ging bij ons niet vanzelf. Er kwamen medicatie, doktersbezoeken en verplichte nummertjes aan te pas. En zeven zwangerschappen, 4 bevallingen en 7 curettages voor 3 gezonde jongens. Om maar te zeggen dat ik weet wat het is als het niet vanzelf gaat.
Ik nam me dan ook voor om later anderen te helpen met mijn eicellen. Jammer genoeg bleek dat minder evident dan gedacht. Omdat één van onze minimensjes zware afwijkingen had, braken we de zwangerschap af. De wetenschap weet niet waardoor de afwijkingen kwamen en wil geen onnodig risico nemen. Mijn eicellen die ook 3 prachtige volmaakte kinderen voortbrachten mogen niet dienen voor het vervullen van de kinderwens van iemand anders. Uren kan ik erover doorredeneren, maar het mag niet, ondanks het feit dat het slechts een risico van 3% geeft op herhaling (en er dus nog 97% kans is op een perfect gezond kind, bij koppels die anders geen kans krijgen).
Ik probeerde het van me af te zetten, wat ging. Tot afgelopen maandag. Ik vergezelde mijn beste vriendin naar het ziekenhuis, waar ze slecht nieuws kreeg. Weer was een prille zwangerschap misgelopen. De arts begon over eiceldonatie. Ik moest slikken. En nog eens. Ik zou mijn vriendin zo graag helpen met wat ze meer wilt dan wat ook. Maar ik kan haar niet helpen…
Ze moet nu zelf op zoek naar een gezonde donor onder de 37 jaar, want de wachttijden voor het krijgen van een eicel zonder dat je een donor aanbrengt bedragen minstens twee jaar, tijd die vriendin niet echt heeft. Dus vragen ze dat zij een donor zoekt, die dan doneert voor een onbekende, en de donor van die onbekende doneert voor haar.
Ik wil haar helpen, zou een spandoek willen maken, willen roepen in de supermarkt, wat dan ook. Maar die dingen gaan niet, dus blog ik, bij gebrek aan beter. Niet om eicellen te ronselen, maar om mensen bewust te maken. Als er door deze post over wordt nagedacht of gepraat, is dat al heel wat.
Altijd plaats aan tafel 
Hier was het ook geen makkelijke weg naar 1 baby en ik heb er al vaak over nagedacht maar ik denk toch dat ik het niet kan… Ik vind het echt een heel moeilijke kwestie.
Toen men besliste om na de zwangerschap mijn baarmoeder en eileiders te verwijderen heb ik mijn eicellen gedoneerd,….dus ik heb een mooie daad gedaan,…….nu heb ik niks meer te geven en ben ik ook buiten leeftijdscategorie,……..
Heftig hoor! In Amerika is eicel donatie al gecommercialiseerd: betaald voor je studie met het doneren van je eitjes. Hoe denk jij daar over? Ik hoop oprecht dat je vriendin een goede en fijne donor zal vinden!
Misschien met je vriendin over praten over die kans van 3%. Wie weet neemt zij het risico graag.
Ze wil enkel wisseldonatie (wat overigens in het ziekenhuis waar ze gaat de enige optie is).
Lief dat je zo meeleeft met je vriendin.
Tja, wat kun je doen, voor haar, meeleven en hopen.
het is heel rot als het allemaal niet zo gemakkelijk gaat,
ik heb ook het een en ander meegemaakt.
Hopelijk kan ze toch nog zwanger worden.