Met de fiets naar de logo

Ondanks het feit dat hij nog maar 4 is, volgt miniman sinds enkele weken logo. Zoals hij vorige zomer aangaf dat hij wilde leren zwemmen, gaf hij deze zomer aan het beu te zijn dat mensen hem niet altijd verstaan. Hij wordt er krikkel van wanneer ze hem aankijken alsof hij van Mars komt, gevolgd door “Wat zeg je?”. Of nog erger, dat ze het aan mij vragen!

Logo dus. Na een evaluatie blijkt het net zoals bij midiman de r te zijn. Mits een half uurtje per week zou het euvel snel verholpen moeten zijn. Vandaag was de tweede sessie. Omwille van het mooie weer wilde hij graag met de fiets. Aangezien hij nog niet erg lang kan fietsen en nog op zo’n exemplaar met dikke bandjes fietst, twijfelde ik. Hij was zo overtuigend dat ik het erop waagde, het ritje van een kleine 3 km met de fiets af te leggen. Voor alle zekerheid zette ik ook het stoeltje op mijn fiets, zodat ik als het te moeilijk bleek zijn fietsje kon achterlaten (op slot!) en kindlief mee kon nemen.

We reden binnendoor, een luxe die we hier hebben. Ik koos zorgvuldig de rustigste weg met maar 2 keer oversteken. Het fietsen ging ontspannend en miniman kwetterde volop. Tot we plots op een probleem stuitten: ons binnenweggetje was één grote diepe plas… Tijd om terug te rijden en een andere weg te nemen was er niet, maar erdoor was ook geen optie. Uiteindelijk besloot ik miniman achterop te nemen, hem twintig hachelijke meters zelf te vervoeren (gillend, slippend en lachend om mijn broek) daar af te laden en opnieuw door het parcours te gaan voor het fietsje. Ietsje later dan gepland waren we bij de logopediste, waar miniman netjes ging oefenen, ik mezelf fatsoeneerde en hem opwachtte in de wachtzaal. Een half uur later kwamen ze beiden vrolijk terug beneden.

De terugweg verliep rustig, langs een andere route. Bij thuiskomst keek miniman me aan en zei “Toch goed dat je nog mee bent geweest, voor noodgevallen is het handig.”

Say what? 🙂