Een week met midiman

Als ik bang was voor verveling, kan ik nu alleen maar zeggen dat het onterecht was :-).

Dinsdag 26/8: Midiman is snipverkouden. Tegen de avond piept en hijgt hij en komt hij smeken of hij mag puffen. Uiteraard. Hij heeft geen koorts, en manlief (overigens arts in een verkeerde discipline dan pediatrie) beslist dat het een reactie is op de verkoudheid die zakt. Midiman gaat probleemloos slapen. Rond 21.00 horen we rare geluiden uit zijn kamer. Manlief legt de afstand in no time af, en treft midiman met een astma-aanval van ongekend formaat aan. Gelukkig had moederlief de puffers met kamer al boven gelegd, en keert de rust snel terug. De nacht wordt nog enkele keren onderbroken door een benauwde midiman.

Woensdag 27/8: Het is een vreselijke dag voor midiman. Uiteindelijk raadt de pediater aan om naast Ventolin te puffen met cortisone en ook enkele dagen cortisone oraal te geven. Die dag puft midiman standaard elke twee uur. ’s Avonds is hij uitgeput!

Vrijdag 29/8: Midiman is alive and kicking en gaat logeren bij zijn soulmate!

Maandag 1/9: Bij het naar boven gaan om in bad te gaan, vallen midiman en maximan van de trap! Ik schrik me te pletter en gil hard. Als bij wonder hebben ze niets (ernstigs). Wat blauwe plekken, stijfheid en een gekneusd staartbeentje. Ik hoop dat ze dit zien als een wijze les (speel niet op de trap!). Rond 22.30 staat midiman plots naast me in de badkamer. “Er klopt iets niet…” Nee, dat is overduidelijk! Hij is volledig opgezwollen en heeft overal dikke, rode plekken… Ik gil manlief. Hij kijkt vreemd. De medicatie wordt bovengehaald, midiman wordt uitgekleed. We bedenken wat er kan zijn. Ik kom niet verder dan nieuw waspoeder voor de kookwas én schone lakens… OK, ik ververs de lakens en zoek een set die de laatste weken niet gewassen is. De jeuk neemt af, en midiman gaat terug in bed. Nadat ik een was heb ingestoken, ga ik douchen en controleer ik midiman opnieuw. Alles is OK.

Dinsdag 2/9: Ik breng de juf op de hoogte, en ze zal een extra oogje in het zeil houden. In de namiddag werk ik van thuis en draai nog ettelijke wasjes. Alle kleding van midiman die met het bewuste poeder gewassen werd, moet eraan geloven. Ook bel ik met zijn vaste dokter. Zij is niet overtuigd dat het aan het waspoeder ligt, en raadt ons aan extra waakzaam te zijn. Na schooltijd pik ik midiman op. Of beter: een hoopje ellende. Bij thuiskomst klaagt hij van pijn aan zijn borstkas en heeft hij hoge koorts. Wanneer ik hem hoor hoesten, gaat er een alarmpje af en bel ik de huisarts. We mogen diezelfde avond nog langskomen. Met een kind in de Nurofenroes (hoewel ik nog steeds Junifen zeg…), stap ik binnen, me al schamend omdat het niets zal zijn… Dokter luistert, zegt dat het goed klinkt, en laat midiman dan hoesten. En nog eens. En fronst. “Dit klinkt ernstig.” Hij gaat terug zitten, en zegt dat zoonlief een erg zware bronchitis heeft. Staat terug recht en weegt hem. Gaat terug zitten, en zegt dat hier echt wel antibiotica nodig zijn. Zware zelfs. Die avond nog. Zucht. Ik ga naar huis, waar onze babysit is. Manlief is al naar de info-avond van de klas van midiman. Ik rep me naar de apotheker van wacht, geef midiman een eerste shot, haal de junifen nog eens boven, puf hem nog eens, en leg hem in bed. Hierna haast ik me naar school, waar ik manlief vervoeg. Rond 21.30 zijn we terug in een stil huis.

Woensdag 3/9: Ik strijk, plooi, en leg de was in de kasten. En bel naar het ziekenfonds, om opvang voor morgen te regelen. En blog :-).