We hebben de luxe op wandelafstand van school te wonen. Er zijn geen megadrukke kruispunten, en het enige echte kruispunt heeft een verkeerslicht.
Maximan is negen, en zit sinds maandag in het vijfde leerjaar. “In mijnen tijd” ging ik toen al alleen naar school. Voor maximan stelt de vraag zich eigenlijk niet, omdat er sowieso iemand aan school moet staan om de broers op te halen. Toch wilde hij graag alleen naar school gaan. We bekeken het, en besloten dat het mocht, weliswaar dan te voet of met de step. Met de fiets is de weg een pak moeilijker omdat de school aan een onoverzichtelijk plein ligt en omdat de weg tussen school en ons enkelrichtingsverkeer is. Maximan ging akkoord en er werd een sleutel bijgemaakt. Ook die is eigenlijk overbodig, maar was zo gegeerd door mijn eerstgeborene. Nu vertrekt hij dus alleen, zo’n volle minuut voor ons :-). Vanochtend stond hij nog aan de schoolpoort te wachten omdat hij nog een zoen wilde. ’s Avonds wandelt hij met drie anderen naar huis, weliswaar doen de anderen een omweg, en begeleiden ze hem tot aan onze voordeur. Eergisteren ging hij zelfs alleen naar zijn judoles.
En ik die dacht een buggy’tje en baby’tjes te missen, ik geniet van mijn opgroeiende zoon, mét sleutel!
Altijd plaats aan tafel 
Zalig hé, maar af en toe pikt dat hier toch nog en blijf ik het loslaten moeilijk vinden,…
Ik zit nog in de fase dat mijn dochtertje een week geleden haar eerste woordje zei.(mama, smelt smelt) maar al die andere fasen zijn minstens even leuk vind ik.
Onze zoon (4.5j) is vorige week “alleen” van mijn ouders tot bij ons thuis gefietst. In werkelijkheid zat ik in de auto en reed hij alleen op het voetpad, ik ben de hele tijd naast hem blijven rijden en heb zo ook even hem afgeschermd toen hij over het enige zebrapad moest. Eigenlijk stelt dat dus echt niets voor, maar hij vond het enorm spannend 🙂