Toen ik vanavond tussen de soep en patatten bijlas in blogland, ontdekte ik als bij toeval dat Carrie me nomineerde voor de Sunshine blogger award. Een beetje googelen leerde me dat de regeltjes wel eens durven verschillen, maar dat er één constante is: je dient 7 nieuwe feiten over jezelf bloot te geven. Ik twijfelde dus, want ondanks het feit dat ik blog, hou ik wel van wat privacy… Maar, omdat ik Carrie best graag lees en veel bijleer van haar, ga ik de uitdaging aan!
Nieuwe feiten over mezelf dus:
- Ik wil graag een nieuw kapsel, maar durf niet. Ik heb lang blond haar met serieuze krullen. Die laatste zijn het restant van mijn zwangerschappen. Het zou naar ’t schijnt niet kunnen, maar het is bij mij toch de naakte waarheid.
- Ik mis mijn meter nog erg vaak… Ze overleed in 2004, na een oneerlijke strijd tegen kanker. Ik zag haar doodgraag en beschouwde haar als mijn eigen moeder. Ze was er op alle belangrijke momenten in mijn leven, en we voelden elkaar perfect aan. Ik herinner me nog levendig toen ze me opbelde met de diagnose… De laatste twee jaar van haar leven was onze band nog sterker. Ze vertelde me kleine en grote geheimen, ik verzorgde haar met veel liefde, en vertelde haar mijn diepste geheimen. Ik zou er goud voor geven om haar nog eens te kunnen zien en vasthouden. Zelfs haar geur staat in mijn geheugen gegrift. Ik wil ze mijn jongens tonen, haar vertellen hoe het met me gaat, ik wil nog zoveel delen met haar!
- Ik ga niet meer starten met een cursus om te leren joggen. Ik geef het op. Onder het mom van “ik wil geen massakonijn zijn” blijf ik lui.
- Heel stiekem, zo af en toe, vind ik het jammer dat ik geen dochter zal hebben. Ik zal misschien de boze, bemoeizuchtige stiefmoeder worden die ik niet wil zijn…
- Mijn ouders zijn gescheiden toen ik al 18 was. Mijn moeder had het niet breed, maar heeft me alle kansen geboden. Toen ik na mijn opleiding tot vroedvrouw (voila, tevens geheim 6!) besloot dat dit het niet was voor de rest van mijn leven, steunde ze me. Ik heb van haar leren werken en vechten voor wat ik wil, en bewonder haar!
- zie bij 5
- Ik merk dat ik soms onzeker ben over de naam die we miniman gaven. Ik vind het nog steeds een prachtige naam, maar zal op straat of in de speeltuin soms gewoon “kerel” roepen omdat ik bang ben voor rare blikken…
Voila! Ondertussen is iedereen die ik zou willen nomineren al wel genomineerd geweest…
Altijd plaats aan tafel 
Dank je om de uitdaging aan te gaan,.en lang blond haar met krullen mag je NOOIT afknippen,…ik herhaal nooit :-). En de naam is uniek, niet onzeker over zijn ( ik ben er wel benieuwd naar :-)) en ook vind het oprecht jammer geen dochter te hebben, langs de andere kant denk ik dat ik een typische jongensmama ben :-). En het maakt me echt gelukkig te lezen dat Carrie graag gelezen wordt,…..thanks!!
🙂
Nu ben ik echt bijzonder nieuwsgierig naar die naam! 🙂 Maar, jij hoort het graag en dat is het enige belangrijke! Je moet er niet onzeker over zijn.
Allé, dat is toch een heel mooie naam? Minder gebruikelijk in Vlaanderen dan Nederland, ok, maar ik zie er zo een boomlange kerel met adembenemende looks en een hoop verstand bij !