Bijna drie jaar geleden was ik oh zo blij dat school van de jongens niet meestaakte. Ik schreef er toen een postje over, u kan het hier nog nalezen.
Nu is het andere koek. Op 24 november staakten ze mee, en kregen we een briefje met het vriendelijke verzoek in de mate van het mogelijke andere opvang te organiseren. Ik polste toen al naar de intenties van school voor 15 december. Dat zag er nog slechter uit…
Gisteren was het dan zover, een brief van de inrichtende macht (lees de gemeente) om te melden dat er 23 van de 28 leerkrachten mee staken en ze geen andere oplossing zien dan de school te sluiten.
Daar sta je dan, met een mond vol tanden. Ik beken dat ik het oervervelend vind. Ik wil werken, en niet staken, maar heb dan wel opvang voor mijn kroost nodig. En ja, ik zie school niet als banale opvang, maar de waarheid gebiedt me te zeggen dat ik daardoor elke dag opnieuw zelf naar mijn werk kan gaan. Vakantieperiodes zijn in het onderwijs ruim van te voren bekend; en dan zoek ik een oplossing. Maar die oplossing is er nu niet, want er is geen buitenschoolse opvang voorzien. Mijn recht om te werken vervalt dus door een ander zijn stakingsrecht. Ik weet niet wat ik ermee aan moet. Manlief zit in het buitenland, en is dus geen oplossing. Los daarvan werk ik zelf in een sector waar ik geen verlofdagen kan opnemen. En ook mensen die wel verlofdagen hebben zie ik worstelen met problemen van opvang omdat de verlofdagen geteld zijn.
Ik weet het dus niet, ik moet maandag drie mannetjes ergens parkeren… Ik denk dat ik een gesprek aanga met mijn “overste” en de situatie uitleg. En dan misschien heerlijk wild er een uitje van maak :-).
Altijd plaats aan tafel 
Ik begrijp je ongenoegen, maar dat is nu eenmaal een gevolg van het stakingsrecht. Ik stoor me veel meer aan blokkades van wegen of industrieterreinen (dat is een soort van stakingsplicht opeisen van collega’s of mensen)
Ik begrijp je volkomen. En ik ben eigenlijk zelf héél blij dat de school van onze jongste pleegjes een mailtje stuurde om te zeggen dat het ‘gewoon school’ is, dat de leerkrachten NIET staken. Opvang zou niet echt een probleem geweest zijn aangezien de school van twee van de andere kinderen, waaronder ons Liesbeth met haar meervoudige handicap, deze dagen (maandag én dinsdag) al ingepland had als verlofdagen voor de kinderen (evaluatiedagen voor de leerkrachten) en er dus al opvang thuis voorzien was.
Maar toch vond ik het mailtje van de school dat ze gewoon doorwerken een dikke proficiat waard. Die ik dan ook stuurde!
En los het maar op hé mama,……mijn zoon kan gelukkig alleen blijven,…..en in dit geval is de ex ook thuis, dus hij mag daar gaan studeren, ik ga proberen met de fiets naar het Paradijs te raken, maar indien ik word tegengehouden draai ik terug en ga ik schandalig genieten van een dagje voor mezelf. Maar voor mensen met kleine kids is dit een ramp!