Collega’s die vrienden worden?

Ik ben van mening dat werk en privé best gescheiden blijven. Ik was het misschien van mening…

Ruim 9 jaar werk ik waar ik nu werk. Lang dus. Maximan was vijf maanden oud toen ik van job veranderde. Pittig detail: tijdens het sollicitatiegesprek (erg last minute, dus ik vond geen opvang waardoor mijn toekomstige bazin genereus zei om het ukje, toen 3 maanden oud gewoon mee te nemen), begon maximan te huilen en werd het gesprek onderbroken om hem even de borst te geven. Soit, ik werd aangeworven en startte twee maanden later. Ik kreeg er plots veel collega’s bij, de éne al toffer dan de andere, maar globaal bekeken stuk voor stuk betrokken mensen. Ze leefden mee toen ons ukje overleed in mijn buik, en ook later, toen broeremans zware afwijkingen bleek te hebben en we besloten de zwangerschap te beëindigen. Ik koester lieve woorden en mooie kaartjes… Ook toen er na veel verdriet nog twee gezonde zonen volgden, waren zij erbij.

En toen kwam C. Ze startte als masterstudent bij mij, en bleef uiteindelijk plakken als mijn interim tijdens mijn laatste zwangerschapsverlof, ondertussen dus vijf jaar geleden. Ik had haar leren kennen als iemand die ervoor ging, eerlijk als goud en erg open. Toen ik vervangen moest worden en ik inspraak kreeg, vond ik haar de beste keuze. We hadden een jaar samen gewerkt, dus ik wist wat ik aan haar had. Het startte een beetje als opportunisme van mijn kant, maar werd snel iets anders. Iets diepers…

Ook al verschillen we op een aantal vlakken, toch respecteer ik haar enorm voor wie ze is. Ze is ook na mijn terugkomst blijven plakken en nu zitten we al vier jaar naast elkaar. Zij is mijn linkerkant, ik ben haar rechterkant. We delen een telefoon, maar C dumpt hem elke keer aan mijn kant. Soms zeg ik er iets over, maar eigenlijk staat hij er ook gewoon goed :-). We werken nauw samen, omdat we deels dezelfde verantwoordelijkheden hebben. En dat loopt gewoon erg vlot. Ik kan met niemand uit het team zo goed samen werken. Het bolt gewoon zonder enige moeite van mijn kant. Hopelijk voelt het voor haar ook zo aan. We delen ook een verslaving voor chocola. En als ik naar de keuken ga, neem ik voor haar koffie met koe mee, en zij voor mij een tas thee met een zoetje. Als ik haar enkele dagen niet zie (flexibel werken), mail ik haar of belt de één de ander op. Werkdagen met haar aan mijn linkerkant zijn gewoon net iets leuker.

We lachen ook wat af! Toen er twee jaar geleden even aan gedacht werd om een andere collega op een gezamenlijk project te zetten, protesteerden we allebei: we zijn zo op elkaar ingespeeld, dat het vanzelfsprekend is om dit samen te moeten doen. Ons “hoofd” weet nu ook dat ze ons gerust samen kan laten werken, omdat we het beste uit elkaar halen.

En toch hoop ik met gans mijn hart dat ik C binnenkort zal moeten missen… Laat het me nader verklaren: C heeft een enorme zwangerschapswens en is al een tijdje zonder succes aan het proberen. In het begin werd er nog om gelachen, maar sinds kort is het bittere ernst en komt de medische mallenmolen er aan te pas. Ik leef erg mee, en probeer haar te steunen. Ik vraag in de boekhandel over ons werk zelfs naar pornoblaadjes om het “potje te vullen” wat vlotter te laten gaan voor haar man ;-). En die verkoper kent zelfs mijn naam en toenaam, om maar te zeggen dat ik voor haar door het vuur zou gaan. Toen ze last kreeg van hormonen en eieren probeerde ik haar op te vrolijken. Ik leefde mee en telde mee af… Jammer genoeg heeft de eerste poging geen tweede streepje opgeleverd, en is C nu de moe een beetje kwijt. Ik wilde dat ik haar kon troosten, kon beloven dat het allemaal goed komt, en dat de wieg binnenkort gevuld ligt met 3 kg nachtelijke decibels. Maar ik kan het niet beloven… Ik hoop het, met heel mijn hart. Dat ze over enkele maanden verzucht dat ze zo mottig is als een garnaal, dat ze geen houding meer vindt in bed en dat ze tepelkloven heeft. En misschien ook wel dat ik eens mag oppassen :-).

Tot die tijd wil ik er voor haar zijn, elke dag opnieuw. Lieve C, als ik iemand had mogen kiezen voor het bureau aan mijn linkerkant, was jij het geweest.