Jaloezie

Jaloezie doet rare dingen met mensen. Ik ken het zelf niet heel erg. Of toch, toen mijn zwangerschappen misliepen, was ik “jaloers” op elke dikke buik en op elke gevulde kinderwagen. Maar daar deed ik niets mis mee.

Nu is het anders. Laat me beginnen bij het begin. Maar liefst 22 jaar geleden leerde ik S kennen, 5 jaar ouder dan mij, geboren met een zuurstoftekort maar goed terecht gekomen. Hij babysitte in het gezin dat het mijne zou worden. S werd ouder en wilde uitgaan. Het klikte tussen ons, dus we wisselden af, babysitten samen toen de jongste telg een huilbaby bleek, en werden vrienden. Zonder meer. Het feit dat S een man was en ik een vrouw deed er niet toe. S was S, en we hielden contact. Gingen samen naar Ikea, aten soms samen, speelden samen Rummicub, whatever. Soms zagen we elkaar maanden niet, maar dat deed er niet toe. Toen maximan geboren werd, en wij gingen verhuizen, was ook S er weer. We wisselden de draagdoek af, reden samen naar het containerpark, en hij ging met manlief op café. Het lijkt wel alsof S een broer is voor ons. S is vertrouwd in en met ons gezin. S werkt niet altijd omwille van gezondheidsproblemen, en wipte dus ook wel eens overdag binnen. Maar, geen probleem, ik voel me op geen enkel moment seksueel aangetrokken tot S.

S trouwde, tegen alle verwachtingen in vond hij de liefde van zijn leven! Een gewoon “simpel” gezin. Toch werden ook zij overvallen door stress en pech, en scheidden hun wegen amper 9 maanden na de geboorte van J. Omdat zijn mama het niet zag zitten in combi met haar drukke job, bleef J bij S. S kwam terug in ons dorp wonen, en kwam vaker langs. Ik gaf kleertjes door, en manlief en ik hielpen S waar nodig. Hij was altijd welkom om te komen eten, en J bleef af en toe logeren, als S even tijd voor zichzelf nodig had.

Tot S iemand anders leerde kennen. Plots werd het contact minder. Bleek dat ze jaloers was. S mocht niet meer langskomen. Geen berichtjes sturen. Zijn facebookaccount moest gewist worden… We begrepen het niet. De moeder van S evenmin. Onze vrienden ook niet. En S ook niet. Geen sms’je meer om te vragen hoe de eerste schooldag van J was geweest. En de kleding die voor miniman te klein was, mocht J niet meer dragen van haar.

S kwam stiekem langs. En keek dan paranoia uit het raam, uit angst dat zij voorbij zou rijden. Een tijdje was ik boos, teleurgesteld! Hoe kon hij zich zo laten doen? Wij wisten toch beter? Ik zocht geen contact meer, want ik wilde hem niet in problemen brengen. Het knaagde toch. Na twee maanden zonder iets gehoord te hebben stond S huilend aan de deur. Of hij nog binnen mocht? Natuurlijk! Hij vertelde dat ze echt onmogelijk was, maar dat hij niet wist wat hij anders aan moest. Ik luisterde, en beet op mijn tong.

Enkele weken later stond hij er terug, met J, die al bijna 3 was. Enthousiast stormde J binnen, op weg naar de jongens en het speelgoed. Vriendin bleek opgenomen te zijn in het ziekenhuis. Hij had dus wat rust. Die dag bleef J bij ons. En ook de zaterdag erna kwam J naar ons. Het was fijn en vertrouwd. Toen ik J naar huis bracht, was ook de mama van S blij dat ze ons nog eens zag.

Ondertussen is vriendin terug thuis, en hoor ik niets meer…