Het was hier lang stil, meer dan twee volle maanden…
In blogland neemt iedereen wel eens een pauze. En zo ik dus ook.
Januari was een heftige maand, waarin midiman niet goed in zijn vel zat. Dwars, boos, nukkig, stout,.. Noem het en hij was het. En toch leek het alsof hij niet boos wilde zijn, alsof hij niet stout wilde doen. Manlief en ik bekeken het. Juf bekeek het. We zagen mogelijke oorzaken, maar geen oplossingen. Tot de bewuste vrijdag, in januari. De 30ste om juist te zijn. Midiman begon de dag slecht. Alles zat tegen thuis, en de gemoederen liepen hoog op. Ik verloor mijn geduld, manlief verloor zijn geduld, maximan ergerde zich, en miniman huilde stille tranen. Ik bracht midiman naar school, tot bij zijn juf. Hij snikte. Zijn schoudertjes hanteerden hetzelfde ritme, en de snottebellen belandden op zijn mouwen. Lange uithalen van diep verdriet. Daar stond ik, in de gang. Machteloos en ten einde raad. En plots voelde ik de kwetsbaarheid van mijn oogappeltje, en schoot ook ik vol…
Ik kwam thuis, en zag alles plots glashelder! Ouderschapsverlof! Rust in huis! Ik belde naar de personeelsdienst, overlegde met manlief, sprak met mijn moeder en ondernam actie. Er werd vaart achter gezet. En tegelijk met de aanvraag startte ik ook met een “kreet tot hulp” voor midiman. Iemand om mee knopen te ontwarren. Het CLB werd gebeld, sprak met alle partijen, en we kregen enkele namen doorgespeeld. Eéntje kozen we uit, Sarah. Amper 5 weken na mijn beslissing nam ik tijdelijk afscheid van mijn collega’s en studenten, op een ontroerende manier. Ik kreeg chocola, een aftelkalender, een ingepakte ui (met de boodschap “wij huilen, jij huilen”) en nog veel meer warme woorden (“groot gelijk” stond op 1, gevolgd door “ik ben gezond jaloers”).
Midiman ging naar Sarah en praatte met haar. Ik stond elke dag aan de schoolpoort, er kon ’s middags thuis gegeten worden, ik ging langs mijn tante Jo, mijn andere tante (herinnert u zich de hectiek vorig jaar nog?) en gaf aandacht aan wie ik liefhad. Ook aan mezelf.
En nu, bijna 2 maanden later, maak ik de balans op. Midiman is rustiger, beter in zijn vel. Hij gaat met Sarah babbelen, en leert zich uiten. We zien nu ook beter hoe hij is: een pienter ventje in een emotionele verpakking. Zijn hart kan zijn hoofd niet volgen. Hij is nog zo jong, maar al zo wijs. Ook juf merkt duidelijk verbetering. Hij loopt niet meer zo vaak vast, en zij weet nu beter wat er in zijn hoofd omgaat. Iedereen vaart er wel bij.
En nu de hamvraag: neem ik nog een jaar loopbaanonderbreking, of start ik half augustus terug?
Altijd plaats aan tafel 
Goh. Blijkbaar was de nood aan een beetje rust hoog voor iedereen. Als je half augustus opnieuw begint, is het dan terug ‘vollebak’? Of kan je stilaan opbouwen? Jullie komen wel op jullie pootjes terecht en de juiste beslissing zal wel genomen worden. Succes ermee en geniet van de rust!
Kinderen en werken, het is niet altijd de ideale combi. Goed dat je voor even een time-out hebt gekregen !
In de grote vakantie zal hij mss helemaal terug op zijn plooi vallen, alle schooldruk eventjes losschudden…?
JIj bent de enige die dat kan uitmaken. Ik zou meteen nog extra loopbaanonderbreking nemen. Maar voel jij je daar ok bij?
Ik zou zeggen nog wat ouderschapsverlof nemen (maar dat komt waarschijnlijk omdat ik nu volop geniet van bevallingsverlof en er nog wat ouderschapsverlof ga aanbreien)
Ik startte 3 jaar geleden met halftijdse loopbaanonderbreking (in het onderwijs). Nog geen moment spijt van gehad. Ik verleng ook nu weer met een jaartje. Ik voel dat de rust en tijd aan iedereen ten goede komt. Waar ik vroeger geregeld eens begon te klagen tegen de man des huizes, heb ik er nu geen probleem mee dat ik alle naschoolse activiteiten en al het georganiseer voor mijn rekening moet nemen. Ik doe het met plezier en houd nog ruimschoots tijd voor mezelf over!