Dan staat de tijd stil….

Het is lang geleden dat ik hier nog iets postte. Het leven ging zijn normale gang, alles leek ok zoals het was. Ok, ik werd soms zot van het werk en van de kinderen, maar globaal bekeken was mijn leven niet boeiend genoeg om er een blogpost aan te wijden.

Tot afgelopen donderdag. De kinderen en ik waren in een vakantiehuisje, net over de grens. Manlief zou die avond naar ons komen, zodat we vrijdagochtend samen konden naar huis rijden. Het beloofde een gezellige avond te worden.

Tot het onwezenlijke gebeurde… Miniman viel van de trap. Ok, dat gebeurt, kinderen vallen van de trap. Maar iets leek anders. Hij bloedde kort uit zijn neus, was even duizelig (logisch, na een val), had pijn aan zijn oor (logisch, na een val) en huilde direct, wat geruststellend was. Toch had ik een niet-pluis gevoel. Ik belde onze huisarts, die me ook gerust stelde. We keken het even aan. Miniman viel in slaap met een koude washand tegen zijn pijnlijke oor. Erna werd hij wakker, jammerde wel even, en keek tv. Nog iets later dronk hij prikwater en ging plassen. Ik herademde. Tot hij twee tellen later terug naar de WC ging en plots hevig begon te braken en er een fontein bloed tegen de witte muur spoot….

Ik gilde, was in paniek. Miniman werd in onderbroek, met dekentje en met emmertje in de auto gezet. Manlief gaf me de opdracht naar ons vaste ziekenhuis te rijden, 80 km verderop, en alleen maar te stoppen als zoonlief buiten bewustzijn zou geraken. Ik vertrok, 80 lange kilometers ver. Inwendig huilde ik. Stond ik stijf van de stress.

We haalden het ziekenhuis, en miniman wilde zelf binnenstappen. We kregen code geel, en zagen binnen de twee minuten een kinderarts. Hij luisterde naar mijn verhaal en was er redelijk gerust in. Tót het klinisch onderzoek. Een tweede arts kwam binnen. Plots was het alle hens aan dek, er zat bloed achter de trommelvlies (later zou blijken dat het in de trommelvlies zat), wat suggestief is voor een schedelbreuk. Radioloog van wacht werd opgetrommeld voor een dringende CT-scan. Miniman bleef superflink en rustig. Na de scan was er een stroomversnelling… We werden opgewacht op spoed: miniman had een schedelfractuur én een bloeding. Ik crashte, diep binnenin. Manlief zat nog in Nederland en plots was het erg mis met ons kind. Een vriend die ik al had gebeld ervoor kwam toe op spoed, vroeg mijn autosleutels en zei dat hij manlief en de spullen ging oppikken. Miniman kreeg een infuus, een bed met monitors en draadjes langs alle kanten en een neurochirug op bezoek. Ik hoorde termen als inklemming hersenstam (als de bloeding niet zou stoppen), drain plaatsen, zwellen van de hersenen,…

Die nacht sliep ik niet, ondanks een mogelijk comfortabel bed naast mijn kind. Hij werd een ganse nacht minitieus opgevolgd, pijn werd direct behandeld. Om 10.00 ’s morgens stond de arts er. Die schrok zich een hoedje dat miniman er zo goed aan toe was! Klinisch liet niets vermoeden dat er zo’n breuk was.

Er volgde nog een consult NKO, omdat zo’n breuk en het bloed kan zorgen voor gehoorsverlies. Dat was na veel testen ook bij miniman het geval. De prof himself verscheen op het toneel, en zei dat er een reële kans was dat het slechts tijdelijk zou zijn. Hij overlegde met de neurochirug. Beide artsen waren onder de indruk van hoe goed miniman er aan toe was, ondanks de schade. De cruciale 12 uur was hij goed doorgekomen, de eerste 24 uur lagen bijna achter ons. Alles leek erop dat de bloeding spontaan gestopt was en miniman vertoonde, hoe bizar ook, geen symptomen van hersenschudding.

Diezelfde avond mochten we miniman, met strikte leefregels mee naar huis nemen…

wordt vervolgd….