Rare maandag

Wat een gewone dag op het werk moesten worden, kreeg een totaal andere wending…

Ik was in gesprek met een toffe collega, zo rond de middag. Geen idee meer over wat, maar plots kreeg ik een SMS, die ik ook direct las. Van een andere collega, of ik naar een welbepaalde WC kon komen. Ik kreeg een onpasselijk gevoel… C is bijna 7 weken zwanger, na een lijdensweg (die ik hier ooit eens schreef). Ik wist dat dit geen goed nieuws kon zijn. Ik sprak collega aan (vroedvrouwen onder elkaar) en samen gingen we richting toilet waar C zat, terwijl we de opties overliepen. Bijna 7 weken zwanger? Een echo zou het meest geschikt zijn om te doen nu. Maar een echo zonder kloppend hartje zou dan weer niets zeggen…

Aangekomen op de WC was onze angst gegrond… C huilde dikke tranen. Met twee zochten we een leeg lokaal, waar we de situatie bekeken. Collega en ik vertelden C dat een echo het meeste info zou geven. Man moest gebeld worden, maar was niet bereikbaar. Ik probeerde op vraag van C meerdere keren. Uiteindelijk sprak C met haar gynaecoloog, die vroeg hoe snel ze daar kon zijn. C keek me aan… Ik knikte ja, maar met mij knikten ook mijn knieën. Ik heb geen goede ervaringen met echo’s en stress en bloedverlies. Na 7 zwangerschappen ken ik het slechtnieuwsgesprek ook wel… Ik vermande me, en we vertrokken richting arts. We probeerden wat koetjes en kalfjes, en hielden ons recht aan het feit dat bloedverlies geen teken is dat het slecht gaat. Maar toch was er vooral angst… Zowel bij haar, bij mij, en bij haar man, die we hadden kunnen bereiken,  maar die niet op tijd bij de arts ging zijn.

We konden snel binnen, en C vroeg of ik mee ging. Ik knikte weer, en moest tegelijk vechten tegen het vreselijke gevoel in mijn onderbuik. In een sneltrein gingen alle eerdere scenario’s die ik zelf meemaakte door mijn hoofd. Ik bereidde me ook nu voor. En slikte en slikte.

De arts wond er geen doekjes om: direct een echo doen. Terwijl C zich uitkleedde, gaf ik de data mee aan de arts, zwangerschapsduur, uitgerekende datum, datum van pick-up, datum van transfer,…

En toen was er het zwarte beeld. Grijs ook wel, vlekjes. Ik keek vanop een afstand mee en hield mijn adem in. Zag twee zwarte rondjes. En iets knipperend. Ik ging wat dichter bij C staan en legde mijn hand op haar schouder. De arts keek vragend. Sprak de magische woorden “Twee” en “Hartactiviteit”. We hoorden heel kort een galopperend geluidje, en zagen het hartje pinken, zowel bij nummertje 1 als bij nummertje2. Emoties in de achtbaan :-).

“Twee dus” We herhaalden het wel twintig keer, in de auto. Twee… Twee kleine wondertjes in de buik van C. Ik zag ze en ik hoorde ze!

Lieve C, ik hoop dat deze pinkende vlekjes decibelproducerende babietjes worden, die jou korte nachten geven. Ik duim alleszins!

Enneuh… bedankt voor deze ontroerende ervaring!