Pleegje in problemen

Het is hier een tijdje stil geweest, op de blog. Toch was het bij ons niet direct stil te noemen. De afgelopen weken is er erg veel gebeurd…

De pleegzorg werd afgebouwd. Het was de bedoeling de weekends korter te maken, de vakanties in te korten, af en toe een weekend te skippen en tegen de zomervakantie volledig te stoppen. Het was…

Enkele weken geleden arriveerde pleegje hier ’s ochtends. Hij had behoorlijk schone kleertjes, maar was erg vies. Uiteindelijk was er geen andere optie dan hem in bad te zetten en te “weken”, en hem erna propere kleren aan te doen. Het was gek, want dit hadden we nog niet meegemaakt. Ook gedroeg hij zich anders. Ik kon er in eerste instantie geen term op plakken, maar tegen het einde van de dag kon ik het niet anders benoemen als “hij is op zijn hoede”. En dat hoort niet voor een 2-jarige. Ik maakte me grote zorgen, en belde de dienst. Ik zat er echt mee verveeld, maar het plaatje klopte niet. Ik kreeg jammer genoeg bevestiging: ze hadden het gevoel dat mama het totaal niet meer aankon. Mijn hart stond stil… Er werd afgesproken dat we contact zouden hebben nadat pleegje weer naar huis was. Het weekend verliep rustig. Pleegje kwam los, en tegen zondag was hij terug “de oude”. Toch bleef het allemaal wat hangen. Het begon ons ook meer op te vallen dat de ontwikkeling van pleegje niet meer lekker loopt. Motorisch staat hij achter, qua taal is het niet je dat, en emotioneel lijkt er heel veel om te gaan in zijn kopje.

Er volgden slapeloze nachten. Een mail naar de dienst. Een telefoon met de dienst. En uiteindelijk een dringend overleg met alle belanghebbenden en ook met ons. Ze wilden pleegje plaatsen. Definitief. Mama wilde niet mee. Er waren wel duidelijke tekenen van emotionele en fysieke verwaarlozing. Ze zouden moeten ingrijpen… Pleegje kwam dat weekend vroeger. Weer erg groezelig. Ik sprak lang met mama. Probeerde duidelijk te maken dat een plaatsing ook tijd en ruimte aan haar zou geven. Dat zij misschien nu ook fysiek niet in staat was hem te bieden wat hij nodig had. Dat zij zichzelf ook moest laten verzorgen… En ook dat als ze weigerde, de plaatsing gebeurde via de jeugdrechtbank, en ze dan geen inspraak kon hebben.

Dat weekend genoot pleegje. We gingen naar de kapper, lazen veel boekjes, gingen voor de eerste keer met hem zwemmen. Onze ogen vulden zich met tranen toen we zagen hoe uitgelaten hij was in het zwembad. En nog eens toen hij schaterde met miniman die gek deed aan de tafel. Pleegje verdiende meer aandacht…

Maandag werd ik gecontacteerd door de dienst. Mama had ingestemd. Ik werd weer emotioneel, ook al was dit goed nieuws. Er werd gezegd dat de voorkeur uitging naar zijn huidige woonplaats om een gezin te zoeken. Zo kan het contact met zijn familie het vlotst verlopen. Voor ons zou het een afscheid worden. Ze vroegen ons wat ze moesten “zoeken” in een nieuw gezin. Ik dacht diep na, en kwam niet veel verder dan “een betrokken vader, minstens één ander kind, en een tuin”. Pleegje is aangemeld. Momenteel wordt er een gezin gezocht voor hem. Ook wij zullen betrokken worden in het proces van de plaatsing. Pleegje vertrouwt ons, en de dienst zou het fijn vinden als wij ook met pleegje eens langs het nieuwe gezin gaan, zodat hij merkt dat het goed is zo. Het is onduidelijk hoe lang pleegje nog naar ons zal komen. Langs de éne kant hoop ik dat er snel een ander gezin gevonden wordt, zodat hij zich definitief kan hechten. Maar aan de andere kant wil ik hem ook niet missen…