Soms word je plots overvallen door iets… Dan valt je oog op iets, en ben je ontroerd door zoveel schoonheid.
Zo overkwam het mij vandaag…
Mijn buren hebben dit weekend duchtig gesnoeid. Met de lente in hun hoofd waren buurvrouw en buurman in de tuin aan het snoeien. Terwijl wij heerlijk genoten van de eerste lentezon en de kinderen buiten aanschouwden tijdens hun spel, genoot ik stiekem van het werk dat verricht werd door de buren. Buurman snoeide in de achtertuin, buurvrouw in de voortuin. Aangezien onze tuinen gescheiden worden door een beukenhaag, kunnen we ze lekker ongegeneerd begluren deze periode van het jaar. Pas begin mei, als buurmeisje jarig is, groeit de haag dicht. Dat gaan we nooit vergeten, want we kwamen hier wonen begin mei, en op enkele dagen was ze dicht. En buurvrouw vertrok naar het ziekenhuis met een haag zonder blaadjes aan, en vond bij terugkomst een tuin met veel privacy. Maar dit weekend kon ik alleszins de buurman nog begluren.
Alleszins bonden ze achteraf hun snoeihout netjes samen, en legden het voor de buxushaag klaar. Elke donderdag komt hier de vuilniskar, en die neemt dan snoeihout dat aan de criteria beantwoordt (niet langer dan een meter, netjes samengebonden) mee.
Vanmiddag kwam ik na een wandeling thuis met de 2 jongsten, en viel mijn oog figuurlijk op de samengebonden pakketjes bij de buren. Ik keek, en bleef kijken. Daar, tussen het snoeihout, was het resultaat te zien van noeste arbeid. Niet van buurman of buurvrouw, niet van één van hun kinderen. Maar van een vogeltje, dat er een prachtig nestje maakte…
Het doet pijn te beseffen dat morgen Van Gansewinkel voorbij rijdt en de ganse stapel meeneemt. Ik hoop dat het vogeltje een ander en veiliger plekje vindt voor zijn nestje!
Altijd plaats aan tafel 