Mama…

“Mama”

Ik kijk op. Hoor ik dat nu goed? Nee, ik zal wel verkeerd zijn… Ik geef hem het mannetje en hij probeert het in de bus te zetten.

“Mama”

Ik kijk hem vragend aan. Hij glimlacht en overhandigt me het mannetje. Hij krijgt het niet in de bus gezet. Of althans toch niet zoals het moet. Ik zet het mannetje er voor hem in, en hij laat de bus over en weer rijden op het kleine ziekenhuistafeltje.

“Mama”

Volgens mij hoor ik het toch juist… Ik lach naar hem, en neem het schaapje van hem aan. Dat heeft zijn beste tijd al gehad, en beschikt nog maar over 1 oortje. Ik laat het over tafel naar hem huppelen, en mekker erbij. Pleegje schatert het uit! Bij hem aangekomen laat ik het los, en valt het omver. Pleegje vindt het onwaarschijnlijk grappig. We herhalen het tafereel eindeloos.

“Mama”

Weer? Dit kan geen toeval zijn. Nooit eerder heeft iemand me mama genoemd… Pleegje dus… Het voelt raar aan. Ik neem het schaapje weer aan van hem. “Zal moeke het schaapje nog eens laten huppelen?” Hij knikt enthousiast. Samen lachen we met het mekkerende schaapje dat als klap op de vuurpijl omvalt.

De verpleegkundige steekt haar hoofd om de deur. Ze glimlacht. “Hij zegt mama tegen jou.” Ik knik, een beetje onwennig, omdat ze er misschien al wat langer gestaan heeft, en ons spel geobserveerd heeft. Pleegje laat zich er niet door uit het lood slagen. We spelen verder, de verpleegkundige gaat verder.

“Mama” Ik lach naar pleegje en wijs naar mezelf. “Ik ben moeke. Moe-ke. Mama is thuis. Snap je het?” Pleegje knikt uitermate enthousiast ter bevestiging van mijn woorden, en steekt het schaapje naar me uit. “Mama!” zegt hij, met een glimlach van oor tot oor.