Gezondheidszorg in Nederland…

Het moet mij van het hart: ik vind het systeem van gezondheidszorg in Nederland maar niets. Er is niet gemakkelijk toegang tot een arts, en de triage is niet je dat. Assistenten, huisartsenposten, wachtposten,… En ja, ik heb ervaring, al meerdere keren zelfs. En nu dus weer, gisteren….

Dinsdag. Schoonvader spuugt. Voelt zich niet lekker. We maken er weinig van. 82 jaar oud, kan best wel buikgriepje zijn, je weet maar nooit. Woensdag lijkt het wat beter, maar hij voelt zich nog zwak. Geen echte zorgen, na een griepje voelen we ons allemaal niet kiplekker. Donderdag weer van dat. Hij ziet meer de WC dan wat anders! Toch maar bellen naar de huisarts. Afwachten! Typisch antwoord van de assistente. In de latere namiddag nog ellendiger. Maar oei, huisarts stopt om 17.30! Gut o gut toch. De wachtpost bellen! Weer door de ganse rij menuutjes. Gesprek van 15 minuten. “Nee, geen spoedgeval!” Toch mogen gaan, 20 minuten rijden naar de post. Naar huis gestuurd worden met een suppo tegen misselijkheid en het advies morgen de eigen huisarts te bellen. Ganse nacht weer ellendig! Overgeven. Vrijdagochtend bellen met huisarts. “Vanmiddag kan ik u wel zien, rond 16.00.” Ik vertrouw het niet! Ik rij naar schoonvader. Eens daar vind ik hem slecht, echt slecht. Ik bel manlief. Zal ik een ziekenwagen bellen? Manlief roept de buurt bij elkaar: nee, niet naar een Nederlands ziekenhuis! Met hulp van de buurvrouw krijg ik schoonvader de trap af, en in de auto. Ik neem handdoeken en plastic zakken mee voor onderweg, en begin aan de terugrit naar België. Manlief belt met UZA, daar verwachten ze hem. Eens daar gaat het snel: bed in, bloedname, infuus, monitor. Tweede dokter. Maagsonde: 3 liter vieze smurrie eruit! CT-scan: ergens zit lucht. Er komen OK-papieren. Ik bespreek allerhande dingen met schoonvader, en vraag zelfs of hij een SOA heeft :-). Hij tekent zelf voor de operatie. Maar welke toch? Arts komt. Ze gaan kijken vanwaar de lucht komt, want dat is niet normaal. Schoonvader vraagt of het maandag kan. Arts lacht. “Nu!” Ik neem afscheid. Wil doorgaan, wachten heeft geen zin. Arts vraagt of hij gereanimeerd wilt worden. Niet besproken. Er wordt getelefoneerd naar de operatiekamer. “Even wachten met de operatie, schoondochter komt eraan!” Boven loop ik gelijk door, gelukkig ken ik de weg. Ik vraag het hem. Hij kijkt me aan, twijfelt even en zegt dan “Nee, ik ben hier nog niet klaar, ik moet nog té veel regelen.” Ik knuffel hem nog, en weg is hij.

Enkele uren later gaat de telefoon: een hele grote galsteen had de wand van de galblaas doorboord, en dan die van de dunne darm. Veel schade, maar gehecht. Probleem is zijn bloeddruk, en het feit dat zijn nieren niet meer werken. We gaan erlangs op intensieve zorgen. Hij lacht naar me: “Jij kan goed rijden hoor.” Ik neem zijn hand, en streel erover. Hij kijkt naar mijn man. Ik ook. Zo verschillend, schoonvader en ik. Maar één ding hebben we gelijk: we houden van dezelfde man!