Het nieuws

Broer durfde niet aan zus vertellen dat schoonbroer overleden was. En ook al begraven. Zus ook niet. Nicht vond dat langer uitstel geen optie meer was. Nicht ging dus met moeder (en dus andere zus van tante) naar tante.

In de auto bespraken we hoe we het zouden aanpakken. Het leek ons allebei het beste om gewoon eerlijk te zijn. Geen doekjes erom heen winden, maar het gewoon zeggen zoals het was geweest. Schoonbroer was plots erg slecht geworden, en het medisch team had beslist dat verder behandelen geen nut meer had, en had enkel pijnstilling gegeven waardoor schoonbroer de volgende ochtend in alle stilte overleed.

Ik verwittigde de verpleegkundige bij aankomst van onze plannen. Ze zouden stand-by staan als er iets zou zijn. We gingen de kamer binnen, mijn moeder zichtbaar met lood in de schoenen. De eerste 3 minuten ging het over het weer, en over het avondeten (hoezee, haar eerste boterham in een maand tijd!). Toen keek moeder me aan. En knikte ik. En toen zei ze het. En herhaalde tante de woorden, alsof ze wilde checken of ze het wel goed verstaan had. Ja dus. We vertelden het ganse verhaal. Ik toonde haar de doodsbrief en het bidprentje. Even leek ze in paniek te schieten. Ze wilde acuut in bed gelegd worden. De verpleegkundigen kwamen, en ze vertelde kort wat wij haar gezegd hadden.

Ze liet het tot zich doordringen. Vroeg hoe de begrafenis was. Ik antwoordde dat ik er niet bij was, omdat ik die ochtend bij haar was. Ze kneep in mijn hand. Mijn moeder vertelde over de dienst. We vertelden dat er niemand van de broers en zussen echt afscheid had genomen. Daarvoor was hij te snel te slecht. Enkel zijn vrouw en kinderen waren erbij geweest. Dat gaf haar troost. Daarna vroeg ze ons waarom ’s middags niemand iets gezegd had. We vertelden in alle eerlijkheid dat broer en zus het niet hadden aangekund. Dat begreep ze wel, broer is nogal emotioneel. Plots vroeg ze hoe het met zus was, de vrouw van schoonbroer. We zeiden naar waarheid dat het gezien de omstandigheden goed ging.

Een uurtje later was ze rustig, hadden we nog veel gebabbeld en gingen we door. Ik postte bij thuiskomst iets in ons familie-facebookgroepje, en er volgden opgeluchte reacties. Iedereen leek blij dat het uitgesproken was. Vanmiddag was er veel bezoek, allemaal tevreden familie die blij waren met het feit dat het ei gelegd was :-).