Van poppenhuis tot zottekot

Midiman moest niet meer in het poppenhuis, maar toch liep er één en ander scheef, en belandde hij tijdens het middagtoezicht van een andere juf alsnog in het poppenhuis. Midiman gaf te kennen dat hij zo niet meer wilde blijven eten op school. Eén keer was grappig, maar 2 keer was dat niet meer. Hij wilde gewoon bij de rest aan tafel zitten.

Andere juf vroeg mij een schriftelijke toestemming. Què? Waarvoor? Een papier waarop stond dat hij bij iemand anders aan tafel mocht zitten? Zomaar uit het niets? Na 2,5 jaar boterhammetjes gegeten te hebben op school? Een tussenkomst van de andere kleuterjuffen mocht niet baten, want toen ik midiman maandag na schooltijd zag, zuchtte hij omdat hij wéér in het poppenhuis was aanbeland. Ik zuchtte ook…

Dinsdagochtend stond ik dus voor schooltijd bij mevrouw de directeur. Effe checken. OK, één juf wilde een schriftelijke verklaring zodat wij de verantwoordelijkheid hadden. Ik heb even met mijn wenkbrauwen gefronst, en dan een wit papier gevraagd. Kwestie van de koe bij de hoorns te vatten. Daar stond het dan, zwart op wit, dat ik toestemming gaf aan zoonlief om “normaal” te mogen zijn tijdens middagpauzes. Case closed, dacht ik zo. Er stond op papier dat midiman over een ander kindje mocht zitten.

Ik zag het van ver aan zijn blik toen ik hem ging afhalen. “Poppenhuis?” Hij knikte. Zijn juf riep me bij haar. Of ik toch die toestemming wilde schrijven. Ik fronste weer. Die was er toch? Ik terug naar mevrouw directeur. Waar die toestemming dan wel was? In het postvakje van de “eiser” :-). Dat zou dus wel in orde komen tegen donderdag. Op mijn weg naar buiten kwam ik haar tegen. “Denk jij aan dat papier?” Midiman draaide met zijn ogen, en ik heb vriendelijk gezegd dat het papier op haar lag te wachten in haar postvakje. Ze bukte zich, en aaide over het hoofd van midiman. “Dan mag je donderdag bij de andere kinderen eten!”

Case closed?