“Ik zal voor u bidden” waren zijn laatste woorden toen hij afscheid nam. Hij stapte uit de auto, stak zijn hand nog op naar midiman op de achterbank, en stapte snel weg, richting ingang.
We hadden elkaar nog maar net ontmoet, een kwartier ervoor. Hij zat op de tram toen midiman en ik opstapten. Hij vroeg of ik van de buurt was. En of ik hem kon zeggen waar hij moest uitstappen voor het psychiatrisch centrum. Ik raadde hem aan de bus te nemen aan de eindhalte van de tram. Het was nog wel even stappen, en het goot buiten. Hij vertelde dat er nog maar weinig tijd was om de bus te nemen, want hij had om 11.00 een afspraak, en dat was over 20 minuten. Ik legde hem uit hoe hij moest stappen.
Aan de terminus checkte hij nog kort of hij het wel goed begrepen had. Buiten was het hondenweer. Midiman pakte mijn hand stevig vast. Ik zei de man dat ik hem ook wel kon afzetten. Hij keek erg verbaasd “Wilt u dat echt doen?”. Ik keek hem aan. Pas nu viel het mij op dat hij allochtoon was. Tja, logisch beschouwd was het niet bijster verstandig; een allochtone man een lift geven naar de psychiatrie… Ik begreep waarom hij sceptisch was. Toch zette ik door, en nodigde hem uit om mee te rijden. We praatten wat in de auto. De man was me erg dankbaar. Toen we er waren vroeg hij hoe hij me kon bedanken. Ik zei hem dat het weinig moeite was. “Ik zal voor u bidden!”.
Altijd plaats aan tafel 
Nog een lift 🙂