Maximan is een chaoot. Als zijn hoofd niet vast zou zitten, zou hij het gegarandeerd al ettelijke keren kwijt zijn geraakt.
Ik probeer er luchtig mee om te gaan, maar heb het er soms enorm moeilijk mee. Doe ik mijn uiterste best om alles op rolletjes te laten verlopen, vergeet/verliest hij iets. Tureluut word ik er dan van. Zo hadden we op de vierde schooldag al prijs: zijn koekenpotje was spoorloos. Het was volgens eigen zeggen niet uit zijn boekentas geweest. Eigenaardig, want toen ik het ’s ochtends vulde, had ik geen pootjes of vleugels opgemerkt. Koekenpotje is nog steeds niet terecht, ondanks dat zijn naam en ons telefoonnummer erop staat. Ik word dan boos. Vind het onzorgvuldig van hem. Krijg dan kriebels van de nonchalance die hij ten toon spreidt. Op zich is het niet rampzalig: een banaal doosje van amper €1. Maar voor mij is het toch iets waarvoor hij zich moet inzetten. Maar dan bedenk ik: is dit een ruzie/straf waard?
Vandaag was het nog een stap verder. Ik had vergadering, dus de jongens werden opgehaald door oma. Bij thuiskomst vraagt die waarom maximan geen jas had aangedaan vanmorgen, want zo mooi was het weer nu ook niet. Ik fronste. Ik was vertrokken voor de jongens, maar had manlief op het hart gedrukt de jassen aan te doen. Manlief ging in de verdediging: maximan hàd zeker zijn jas aan gedaan. OK. Waar was de jas dan? In de perceptie van maximan had hij aan de kapstok moeten hangen, maar daar was hij zeer zeker niet. En weerom gold: bij de laatste wasbeurt geen pootjes gezien. Mijn lontje was al kort, na een drukke dag. Ik was boos, en dan nog vooral omdat maximan bij hoog en laag bleef beweren dat hij zonder jas gegaan was…
Vanavond was er info voor één van de nichtjes in school. Ik vroeg zus om even te kijken in de gang waar de klas van maximan is. Uiteindelijk belandde zijn jas rond 21.30 terug thuis aan de kapstok. Ik paar grijze haren rijker.
Rest me de vraag of ik er verkeerd aan doe om boos te worden. Heeft het wel zin? Hoe pak ik het aan? Waar leg ik de grens? Hoe gaan andere ouders ermee om?
Altijd plaats aan tafel 
Wij hebben door schade en schande geleerd dat je boos maken in zo’n geval niet helpt. Onze oudste vergat vroeger ook jassen, sporttassen,… Gewoon aangeven dat het niet in orde is en eventueel straffen, maar je boos maken helpt niet, denk ik dan.
Oei anomama, ik vrees dat dat toch het laatste is waar ik kwaad over word… Ik leg het wel uit: waarom ik er waarde aan hecht, wat geld betekent, enz. En ze moeten zelf op zoek gaan in de verloren voorwerpen op school enzo. Maar verder hoort dat toch gewoon bij kind-zijn? Speelgoed kapot maken, daar word ik kwaad van (hoeft gelukkig zo goed als nooit), want dat is iets moedwillig, maar dingen vergeten, gho, dan denk ik gewoon: ’t was blijkbaar heel plezant als ze geen tijd hadden om aan pull/doosje/rugzak, enz. te denken. Dat is iets positief. Dus kwaad worden: absoluut niet. En straffen: nooit.
Ik vind toch wel dat ik een kind van 8 verantwoordelijk mag maken over zijn eigen spullen. Een beetje zorgzaamheid kan op die leeftijd wel. Alleen vraag ik me af hoe ik het moet aanleren 🙂
Heel herkenbaar verhaal, ik word daar ook slechtgezind van. Ik word al eens kwaad daardoor, maar het meeste van al moet ik denken dat de appel niet ver naast de boom valt. Want wie moet er dagelijks naar sleutels zoeken, en in welke handtas zit nu weer die portemonnee, …
“Maar mams toch, ’t is toch niet weer van dat hé” is een uitspraak die toch vaak de mond van mijn kroost passeert *bloos*
Ik volg hier eens mee. Want ik heb dat met mijn 6.5 jarige dochter ook voor. En iedere keer denk ik, was dat de ruzie nu waard? Maar ik wordt daar zo kwaad van dat ze zo nonchalant is. Want wat kwijt is moet weer worden vervangen. En dan is een het geld dat het weer gaat kosten, maar ook vooral de tijd die ik er weer moet insteken om het te gaan kopen. En dan is het bij een koekendoosje nog niet zo’n probleem. Maar een jas kwijt terwijl de jassen al volledig zijn uitverkocht, dat is dan weer een ander paar mouwen.
Het is frustrerend wat ze allemaal kunnen vergeten. Maar boos worden helpt eigenlijk niet. Het is de aard: de ene vergeet nooit iets, de ander met de regelmaat van de klok. Bij ons begon het met de agenda die vergeten werd, vervolgens de gehele boekentas en nadien vergat hij zichzelf: te weten: hij vergat gewoon op de schoolbus te stappen. Erg? Nee niet echt. De een heeft er ook geen last van als hij iets vergeet en denkt “we zien morgen wel of ik het vind”. De ander (die practisch nooit ites vergeet) maakt een scene als hij iets vergeet en kan er niet van slapen. Ik prefeer dan toch het eerste geval.
Wat het koekendoosje betreft: waarom kopen we dat eigenlijk?? Wij gebruiken nu uitgewassen margarinedoosjes om koekjes in te steken. Kost ‘niets’, is iets groter en als ze het vergeten, tja…
Jassen enzo is een ander geval, tot we ze terug naar school stuurden zonder jas met als opdracht “zoek ze”.
Het irriteert mij ook mateloos. Al kan ik op dat vlak niet veel klagen.
Hier op school leren de kindjes al vanaf de eerste dag dat ze naar school gaan dat ze zelf op hun spullen moeten letten. Juf doet dat niet voor hun. Wat er op neer komt dat je in’t begin heel de school moet doorzoeken om alles terug te vinden.
Er aandacht aan blijven geven, samen blijven zoeken tot alle spullen gevonden zijn, elke dag opnieuw. Ondertussen weet ze meestal al wel waar ze moet gaan zoeken 🙂
Ik denk dat dàt het enige is dat helpt: het bliven zeggen, elke keer opnieuw..
Veel succes