Een auto.
Belachelijk gewoon! Te gek voor woorden. Nooit gedacht dat ik zo materialistisch zou zijn. Toch overkwam het me. Mijn auto is weg, sinds vrijdag. Ik word nog emotioneel als ik eraan denk. Mijn auto en ik, we maakten samen veel mee.
- Toen we -geheel onverwacht- besloten te trouwen, reden we in deze auto naar het gemeentehuis. Gewoon, wij 3: manlief, maximan en ik. Van de andere kinderen was nog geen sprake. Of tenminste, nog niet echt. Op de ochtend van onze trouw realiseerde ik me onder de douche dat ik zwanger was. Toch zweeg ik, trouwden we en deed ik de dag erna een test. En exact 8 maanden later was midiman er.
- Mijn laatste ritje als zwangere vrouw was in deze auto. Ik reed zelf naar het ziekenhuis (manlief rijdt nooit als we samen zijn, die rijdt enkel uit noodzaak), parkeerde de auto, en ging even bevallen. De dag erna reed ik alweer zelf naar huis. Deze keer met miniman op de achterbank… Nooit zal ik nog zwanger zijn, deze auto neemt het met zich mee.
- De eerste ritjes van midiman en miniman waren in deze auto…
- Tijdens de zwangerschap van miniman kreeg ik een zware bloeding. Onverwacht. Ik het dorp. Ik stapte uit om een brood te kopen, en had plots het gevoel alsof iemand een kurkenstop vanonder eruit trok. Het bloed stroomde naar omlaag… Ik stapte direct terug in, en was dankbaar voor de lederen zetelbekleding… Uiteindelijk bleek miniman een vechtertje, maar er volgden zware maanden.
- De allerlaatste rit van schoonvader was in mijn auto. Hij was ziek, ik vertrouwde het niet, en reed naar Nederland. Daar bleek hij doodziek, maar manlief wilde niet dat ik 112 belde in Nederland. Geen vertrouwen… Samen met de buurvrouw kregen we schoonvader naar beneden en in de auto. Het was de langste rit van mijn leven. Tussen alle pijn en ellende door zei schoonvader me een dag later op intensieve dat ik erg goed kon rijden :-).
- Onze vakantietripjes naar Frankrijk.
- De ruime koffer waar de kinderwagen zonder opplooien zomaar in kon staan. Wat natuurlijk maakte dat als ik de kinderwagen eens moest opplooien, ik als een stuntelige blonde del stond te sukkelen…
Ik zal hem missen, ook al lijkt de nieuwe auto nu beter te passen bij ons drukke leven…
Altijd plaats aan tafel 
Ik ken het gevoel helemaal! Hij maakt toch een deel van je gezin uit, hé…
‘…..en ging even bevallen’…. Mijn adem stokt toch wel even bij zoveel nuchtere zakelijkheid…
Zakelijk was het allerminst! Ik koester mooie herinneringen aan serene momenten in de verloskamer: manlief die rustig zat te lezen, terwijl ik mezelf overgaf aan de pijn… Ik zou er zo weer voor tekenen, al was het maar omdat de wereld die dag alleen maar van ons was…
Ik vermoed hierin de hollandse verwoordingen van baringsromantiek:)
Volledig Vlaams 🙂
Allez, hoe kan dat nu? Het zal de noorderwind wel wezen, gok ik.
Getrouwd met een Nederlander….
Voilà, het is uitgeklaard. Ik wist dat er iets mis was….:)
Maar misschien getint door wat beroepsmisvorming, dat kan natuurlijk 🙂
‘Vorming’ tout court. (Om het op zijn Hollands te zeggen)
Zelf heb ik niet zoveel binding met mijn auto, die wordt na 200 000 km ingeruild voor een andere. Ik heb wel nog goede herinneringen aan mijn eerste auto’s 😉
Toen ik na 16 jaar afscheid nam van mijn batmobiel, leek het wel of er een stukje van mij mee verdween,…..en ik vrees dat ik aan de gizmomobiel ook gehecht aan het raken ben,….