“Ik trouw met u”

Vandaag was ik weer in het ziekenhuis, bij schoonmoeder/tante. Ja, ze ligt er nog steeds!

Vanochtend moest ik zelf op consultatie, en hadden tante en ik afgesproken om samen te middageten. Aangezien zij het ziekenhuiseten al meer dan beu is, had ik lunch voor ons allebei meegenomen. Vanochtend was ze bijzonder triest, want er was weer maar eens bloed geprikt, en van het resultaat zou alles afhangen. Er was enkel verdriet…

Ik smeerde heerlijk pompoenbrood en nam 2 brooddozen mee, en een extraatje voor tante. Eerst ging ik bij haar langs, zette de dozen af, liet wat rommel achter en vertrok naar consultatie. Uren duurde het daar, en tante moet volgens mij honger geleden hebben :-).

Tussen de bedrijven door kon ik gaan lunchen. Nog steeds wist tante het bloedresultaat niet, en ze kon niet meer ontspannen. Het was zielig om te zien… Ik besloot de zaalarts op te zoeken en trof hem wonder boven wonder in de gang. We liepen naar zijn PC waar hij inlogde voor het resultaat. De spanning was te snijden. De afgelopen maanden zorgde hij met veel liefde voor tante, en hij besefte de draagwijdte van dit resultaat. Er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht. “9.6!” riep hij. Ik schreeuwde het uit van geluk, sloeg hem enthousiast op zijn schouders en riep “Super, ik trouw met u!”

Het was eruit voor ik er erg in had. Hij schaterde. Ik ook. We babbelden nog na. En toen kwam het verdict: ze mag naar huis! Morgen! Ik verliet het lokaaltje met de woorden “Ik hoop u nooit meer te zien.” Het klonk bizar, na mijn aanzoek van 5 minuten eerder. Maar hij knikte begrijpend, en zei dat hij hoopte dat tante nog “ne schonen ouden dag” zou hebben.

Ik toogde terug naar tante, deelde haar het resultaat mee, waarna we elkaar stevig omarmden, omzichtig, dat wel, want er zaten nog wat buisjes en draadjes in (ondertussen zijn ook die weg). We zaten onwezenlijk naast elkaar op bed. We konden het niet geloven…

Een half uur later had ik haar koffer ingepakt (voor zover dat kon, want ze mag morgen pas weg), de revalidatie besproken, een rondedansje gedaan en zat ik terug op consultatie :-).