Dan staat de tijd stil….

Het is lang geleden dat ik hier nog iets postte. Het leven ging zijn normale gang, alles leek ok zoals het was. Ok, ik werd soms zot van het werk en van de kinderen, maar globaal bekeken was mijn leven niet boeiend genoeg om er een blogpost aan te wijden.

Tot afgelopen donderdag. De kinderen en ik waren in een vakantiehuisje, net over de grens. Manlief zou die avond naar ons komen, zodat we vrijdagochtend samen konden naar huis rijden. Het beloofde een gezellige avond te worden.

Tot het onwezenlijke gebeurde… Miniman viel van de trap. Ok, dat gebeurt, kinderen vallen van de trap. Maar iets leek anders. Hij bloedde kort uit zijn neus, was even duizelig (logisch, na een val), had pijn aan zijn oor (logisch, na een val) en huilde direct, wat geruststellend was. Toch had ik een niet-pluis gevoel. Ik belde onze huisarts, die me ook gerust stelde. We keken het even aan. Miniman viel in slaap met een koude washand tegen zijn pijnlijke oor. Erna werd hij wakker, jammerde wel even, en keek tv. Nog iets later dronk hij prikwater en ging plassen. Ik herademde. Tot hij twee tellen later terug naar de WC ging en plots hevig begon te braken en er een fontein bloed tegen de witte muur spoot….

Ik gilde, was in paniek. Miniman werd in onderbroek, met dekentje en met emmertje in de auto gezet. Manlief gaf me de opdracht naar ons vaste ziekenhuis te rijden, 80 km verderop, en alleen maar te stoppen als zoonlief buiten bewustzijn zou geraken. Ik vertrok, 80 lange kilometers ver. Inwendig huilde ik. Stond ik stijf van de stress.

We haalden het ziekenhuis, en miniman wilde zelf binnenstappen. We kregen code geel, en zagen binnen de twee minuten een kinderarts. Hij luisterde naar mijn verhaal en was er redelijk gerust in. Tót het klinisch onderzoek. Een tweede arts kwam binnen. Plots was het alle hens aan dek, er zat bloed achter de trommelvlies (later zou blijken dat het in de trommelvlies zat), wat suggestief is voor een schedelbreuk. Radioloog van wacht werd opgetrommeld voor een dringende CT-scan. Miniman bleef superflink en rustig. Na de scan was er een stroomversnelling… We werden opgewacht op spoed: miniman had een schedelfractuur én een bloeding. Ik crashte, diep binnenin. Manlief zat nog in Nederland en plots was het erg mis met ons kind. Een vriend die ik al had gebeld ervoor kwam toe op spoed, vroeg mijn autosleutels en zei dat hij manlief en de spullen ging oppikken. Miniman kreeg een infuus, een bed met monitors en draadjes langs alle kanten en een neurochirug op bezoek. Ik hoorde termen als inklemming hersenstam (als de bloeding niet zou stoppen), drain plaatsen, zwellen van de hersenen,…

Die nacht sliep ik niet, ondanks een mogelijk comfortabel bed naast mijn kind. Hij werd een ganse nacht minitieus opgevolgd, pijn werd direct behandeld. Om 10.00 ’s morgens stond de arts er. Die schrok zich een hoedje dat miniman er zo goed aan toe was! Klinisch liet niets vermoeden dat er zo’n breuk was.

Er volgde nog een consult NKO, omdat zo’n breuk en het bloed kan zorgen voor gehoorsverlies. Dat was na veel testen ook bij miniman het geval. De prof himself verscheen op het toneel, en zei dat er een reële kans was dat het slechts tijdelijk zou zijn. Hij overlegde met de neurochirug. Beide artsen waren onder de indruk van hoe goed miniman er aan toe was, ondanks de schade. De cruciale 12 uur was hij goed doorgekomen, de eerste 24 uur lagen bijna achter ons. Alles leek erop dat de bloeding spontaan gestopt was en miniman vertoonde, hoe bizar ook, geen symptomen van hersenschudding.

Diezelfde avond mochten we miniman, met strikte leefregels mee naar huis nemen…

wordt vervolgd….

Lang geleden

Het is lang geleden dat ik nog iets schreef. Ruim een jaar om juist te zijn.

En ik ga maar al te graag verder waar ik een jaar geleden stopte… Bij twee kloppende hartjes… Deze twee kloppende hartjes zijn ondertussen twee geweldige meiden geworden van vijf maanden oud. Twee lieve dotjes, elk met een eigen karakter. Twee zusjes, een tweeling, maar oh zo verschillend.

Laat ons ze voor de gemakkelijkheid namen geven. Om in de juiste sfeer te blijven zullen we de oudste Hanne dopen, en de jongste Marthe. Het gaan ongetwijfeld grote K3 fans worden, aangezien Hanne volgens mij graag prins wilt worden :-).

Hanne is een hevig ding. Vinnig. Luid, dat vooral. Luid in alles: uitbundig plezier, maar ook uitbundig boos of gefrustreerd. Hanne is gek op mijn maximan, die haar met liefde en geduld animeert. Hij neemt ze overal mee naartoe, en vermoeit ze.

Marthe is bedachtzamer. Rustiger. Afwachtender. Ze zal eerder de kat uit de boom kijken.

En hoe gaat het met mijn collega? Nu de meisjes vijf maanden zijn, kan ik eerlijk zeggen dat ik me in het begin grote zorgen maakte. Ze was zo perfectionistisch dat ik bang was dat ze zou instorten. Ik was zo bang om mijn grote vriendin ten onder te zien gaan. Maar ze heeft het gered! Ondertussen voedt ze vlot twee hongerige mondjes tegelijk, kan ze telefoneren en troosten tegelijk, wast ze aan de lopende band, en doet ze ellenlange wandelingen. Ze is een supermama, en heeft twee heel tevreden meiden.

En wat nog fijner is? Ik mag er soms voor zorgen. En ik geniet er zo van, om een flesje te geven, Marthe te horen lachen, Hanne in bad te zetten of er eentje op mijn arm te laten slapen :-).

Rare maandag

Wat een gewone dag op het werk moesten worden, kreeg een totaal andere wending…

Ik was in gesprek met een toffe collega, zo rond de middag. Geen idee meer over wat, maar plots kreeg ik een SMS, die ik ook direct las. Van een andere collega, of ik naar een welbepaalde WC kon komen. Ik kreeg een onpasselijk gevoel… C is bijna 7 weken zwanger, na een lijdensweg (die ik hier ooit eens schreef). Ik wist dat dit geen goed nieuws kon zijn. Ik sprak collega aan (vroedvrouwen onder elkaar) en samen gingen we richting toilet waar C zat, terwijl we de opties overliepen. Bijna 7 weken zwanger? Een echo zou het meest geschikt zijn om te doen nu. Maar een echo zonder kloppend hartje zou dan weer niets zeggen…

Aangekomen op de WC was onze angst gegrond… C huilde dikke tranen. Met twee zochten we een leeg lokaal, waar we de situatie bekeken. Collega en ik vertelden C dat een echo het meeste info zou geven. Man moest gebeld worden, maar was niet bereikbaar. Ik probeerde op vraag van C meerdere keren. Uiteindelijk sprak C met haar gynaecoloog, die vroeg hoe snel ze daar kon zijn. C keek me aan… Ik knikte ja, maar met mij knikten ook mijn knieën. Ik heb geen goede ervaringen met echo’s en stress en bloedverlies. Na 7 zwangerschappen ken ik het slechtnieuwsgesprek ook wel… Ik vermande me, en we vertrokken richting arts. We probeerden wat koetjes en kalfjes, en hielden ons recht aan het feit dat bloedverlies geen teken is dat het slecht gaat. Maar toch was er vooral angst… Zowel bij haar, bij mij, en bij haar man, die we hadden kunnen bereiken,  maar die niet op tijd bij de arts ging zijn.

We konden snel binnen, en C vroeg of ik mee ging. Ik knikte weer, en moest tegelijk vechten tegen het vreselijke gevoel in mijn onderbuik. In een sneltrein gingen alle eerdere scenario’s die ik zelf meemaakte door mijn hoofd. Ik bereidde me ook nu voor. En slikte en slikte.

De arts wond er geen doekjes om: direct een echo doen. Terwijl C zich uitkleedde, gaf ik de data mee aan de arts, zwangerschapsduur, uitgerekende datum, datum van pick-up, datum van transfer,…

En toen was er het zwarte beeld. Grijs ook wel, vlekjes. Ik keek vanop een afstand mee en hield mijn adem in. Zag twee zwarte rondjes. En iets knipperend. Ik ging wat dichter bij C staan en legde mijn hand op haar schouder. De arts keek vragend. Sprak de magische woorden “Twee” en “Hartactiviteit”. We hoorden heel kort een galopperend geluidje, en zagen het hartje pinken, zowel bij nummertje 1 als bij nummertje2. Emoties in de achtbaan :-).

“Twee dus” We herhaalden het wel twintig keer, in de auto. Twee… Twee kleine wondertjes in de buik van C. Ik zag ze en ik hoorde ze!

Lieve C, ik hoop dat deze pinkende vlekjes decibelproducerende babietjes worden, die jou korte nachten geven. Ik duim alleszins!

Enneuh… bedankt voor deze ontroerende ervaring!

Val op met fluo?

Beste juf,

Het is weer zover; de dagen worden korter!

Op school betekent dit dat het fluo-actie is. Alle kinderen worden aangemaand om met een fluovestje aan naar school te komen.

Op de site www.helmopfluotop.be lezen we “Helm Op Fluo Top is een verkeersproject waarmee alle Vlaamse basisscholen het dragen van fietshelmen en fluokledij kunnen aanmoedigen.”

Terecht, want als een kind fluorescerende kledij draagt, is het van veel grotere afstand zichtbaar voor de andere weggebruikers. Het doel van deze actie is dus om zoveel mogelijk kinderen te mobiliseren om “op te vallen” in het verkeer.

Als betrokken ouder kan ik deze actie alleen maar een warm hart toedragen. Ik heb, gezien het veiligheidsaspect, ervoor gekozen om mijn zoon een volledige fluorescerende jas te kopen. Gedaan met alsnog een verminderde zichtbaarheid wanneer hij een boekentas op de rug draagt, en opvallend vanuit elk oogpunt! Een geweldig alternatief voor een fluohesje, wat soms vergeten wordt of kwijt geraakt. Tevens heeft een jas uiteraard een veel groter fluorescerend oppervlakte dan een fluohesje. Een vluchtige schatting leert me dat dit een factor 5 zal zijn.

Groot is mijn verbazing dat de jas van zoonlief niet meetelt voor de fluo-actie. De rationale ontbreekt mij. “Alle kinderen gelijk voor de wet.” , was één van de argumenten. Toch houdt dit geen steek. U zal dus gelukkiger zijn wanneer ik mijn zoon een fluohesje aandoe over zijn volledige reflecterende jas en zo zijn zichtbaarheid verminder???

Volgens Machiavelli heiligt het doel de middelen. Doel is hier opvallen, en middel is iets fluorescerend. Check. Maar nu kom ik eerder uit bij Kafka, want het einddoel is niet meer belangrijk, zolang we allemaal maar hetzelfde doen… Het perfectionisme fnuikt de individuele vrijheid en gaat voorbij aan het eigenlijke doel.

U hebt het misschien door, ik vind het waanzinnig dat mijn zoon, met een reflecterend oppervlak dat 5 keer zo groot is als dat van zijn klasgenootje géén sticker verdient, enkel en alleen omdat het “anders” is en geen fluohesje in de strikte zin van het woord.

Beste juf, ik kàn dit niet uitgelegd krijgen aan mijn zoon, ook hem ontgaat de logica.

Graag zou ik van u op een wetenschappelijk onderbouwde of pedagogische manier te horen krijgen waarom een fluohesje beter is voor mijn zoon. Want dat is wat ik aan het einde van de rit wil: het beste voor mijn kind!

Vriendelijke groet,

Een mama

Wéér van dat!

Het pesten is nooit ver weg. Ik ben er ondertussen achter dat er in het jaar van maximan een paar “rotte appels” zitten. Met de regelmaat van klok wordt hij dus gepest. Subtiel. Banaal. Maar toch. Ik merk en hoor dat ook de meesters het dit jaar niet echt onder controle hebben. Nochtans zijn ze niet aan hun proefstuk toe: de éne is bezig aan zijn laatste jaar voor zijn pensioen, de andere heeft er al 19 jaar ervaring opzitten.

Toch ontplofte ik dinsdag. Miniman werd aangepakt door de pesters van maximan. Een stelletjes kinderen van 11 die er genoegen in scheppen een kind van half zo groot en half zo oud aan te pakken? Dat ging mijn begrip te boven! Aan de schoolpoort vulden zijn ogen zich met tranen. “Misschien is het mijn eigen schuld? Misschien had ik mijn muts in de klas moeten laten?” Ik overtuigde hem van het tegendeel.

Jammer genoeg vond ik geen juf, geen meester noch een directeur. En identificeerde miniman toen plots één van de pesters: een ventje dat maximan al 6 jaar het leven zuur maakt! Er knapte iets in mijn hoofd… Ik ging naast de pester staan, en meldde hem in niet mis te verstane bewoordingen dat als hij nog ooit één van mijn kinderen één haar zou krenken, ik er hoogstpersoonlijk voor zou zorgen dat het zijn beste dag niet zou zijn. OK, geen strak plan, I know… Erna lukte ik er toch in om de directie telefonisch te bereiken, deed ik het verhaal, en vermeldde wat ik gedaan had.

Daags nadien wilde ik aan school vertrekken, maar werd klemgereden! Door de mama van de pester! Ik schrok me wild. Het werd een ware tirade met bedreigingen aan mijn adres… Met de bibber in de knieën belde ik manlief, en erna school. Die hadden mama al daar gehad. Haar kind had een gans ander verhaal opgedisseld thuis, waarbij hij er positief uitkwam (gepest? Nee hoor!) en ik negatief (ik zou woorden als marginaal gebruikt hebben). Ik was perplex. Dat hij loog, was duidelijk, want hij had niet het lef gehad om toe te geven dat hij een vijfjarige had aangepakt. Maar hoe dit verder moest, daar had ik geen goed oog in. Ik had hoegenaamd geen zin in een scheldtirade om 12.00 in het bijzijn van mijn kinderen en 300 andere ouders… Uiteindelijk werd er beslist om een kwartier vroeger met mama en school samen te zitten.

Mama had verwijten. Wat ik allemaal wel niet had gezegd? Ik wilde geen welles/nietes spelletje. In die zin was ik dankbaar dat haar zoon al gelogen had tegen haar. Wat zou waarheid zijn? Ik hield me aan de feiten. Het gesprek eindigde.

Donderdag kwam maximan totaal down thuis. Hij was aangepakt omdat pester 1 straf had gekregen. Diepe zucht. Kotsbeu was ik het. In al mijn boosheid contacteerde ik school en CLB! Meester belde ’s avonds terug. Om een lang verhaal kort te maken gaan ze nu over naar nultolerantie voor pesten. Bij elk voorval zullen er nota’s/briefjes vertrekken. Naïeve ik dacht al wel dat dit al lang het geval was.  Vandaag belde de mevrouw van het CLB me nog op. Zij volgen alles actief mee op. Ik heb haar gezegd dat ik op de hoogte gehouden wil worden. Als maximan gepest wordt, wil ik graag weten welke actie erop volgt…

Soit, het zal eerst escaleren, en maximan gaat een moeilijke periode door moeten. Hopelijk is het resultaat dit allemaal waard!

Verjaardagscadeau

Dag van de leerkracht vandaag!

Gewoontegetrouw geef ik de jongens dan een kleine attentie mee voor hun juf of meester. Ja, ze doen gewoon hun job, maar toch, een beetje extra appreciatie zo nu en dan, kan geen kwaad. Niets groots, niets waanzinnigs, niets duur. Twee jaar geleden besloot maximan over te geven in de klas, van origineel gesproken :-).

En nu had ik er al vaak aan gedacht, om uiteindelijk er gisterenavond achter te komen dat ik niets had! Alle opties werden overlopen, en zelfs mijn facebookvriendinnetjes hielpen (Ja, je kan echt toffe mensen ontmoeten via sociale media!!!).

Er werden chocolaatjes gekocht. Kleine zakjes met Halloweenchocolade, en daarop een ouderwets schooletiket met bedanking. Twee voor midiman (want duobaan), eentje voor maximan en eentje voor miniman. En ook eentje voor de juf van zedenleer! Die is buiten categorie! Een heerlijke open-minded no-nonsens juf! De jongens maakten ruzie wie het mocht afgeven, want een kus van juf Nadine wilden ze alledrie wel in ontvangst nemen!

Midiman bekeek de zakjes. Het water liep hem in de mond. “Die chocolade is zo mooi! Er zijn pompoenen, en uiltjes en…” Hij zuchtte diep. Heel diep. Draaide het zakje om. Kwijlde bijna… “Is deze chocolade veilig?” Ik keek bedenkelijk. Ik had er geen idee van. “Dat zou ik zo graag voor mijn verjaardag willen, zo’n mooie chocolade.”

Ik schoot vol. Zoiets banaals, dat wilde mijn bijna 8-jarig exemplaar dus graag hebben. Geen playstation 4 of iets anders hips, maar gewoon mooie chocolade. Ik streelde over zijn bolletje en slikte. Inwendig maakte ik de bedenking dat ik zou zoeken tot ik veilige én mooie chocolaatjes zou vinden…

En weet je wat? Met dank aan Hema gaat mijn midiman vanavond walnoten uit chocola eten! Veilig! En keimooi!

De balans na 4 maanden ouderschapsverlof

Vandaag loopt mijn ouderschapsverlof officieel af, na 4 maanden. Een perfecte dag om de balans dus op te maken.

• Het was fijn om alle dagen de kinderen in alle rust naar school te kunnen brengen en zelf af te kunnen halen. We gingen meestal met de step of met de fiets, en miniman ging regelmatig halve dagen.
• Ik schilderde de kamer van miniman, nadat hij en midiman er vorig jaar een muurschildering maakten.
• Ik behandelde het schrijnwerk aan de buitenkant van ons huis. Helemaal alleen. En ik genoot er zelfs van.
• Mijn auto bleef meer werkloos voor de deur staan dan iets anders.
• Ik had tijd genoeg voor mijn tante die in het ziekenhuis belandde en net in die periode moest verhuizen. Ik was blij dat ik er kon zijn, maar ergerde me ook aan het feit dat het een ongesproken regel was dat ik wel alles moest doen.
• Manlief was soms ondankbaar, want wat kon ik het druk hebben? Ik had niets te doen, toch?
• Ik engageerde me voor de volle 100% in school van de kinderen, en merkte dat vooral de thuisblijfmoeders dit niet doen…
• Ik miste mijn collega’s, sommigen al meer dan anderen, maar toch.
• De laatste maand werkte ik eigenlijk wel, zij het onbetaald. Er moest zoveel geregeld worden, en ik wilde zeker zijn dat het OK was…
• Ik werd gek van mijn eigen inefficiëntie. Werkelijk! Op de duur werd ik zelfs chagrijnig. Mijn drive viel stilaan weg…
• Miniman kreeg een schoolongeval, en ik kon me ongestoord storten op ziekenhuisbezoeken, afspraken, hem thuishouden en vertroetelen,…

Ik had een jaar loopbaanonderbreking aangevraagd, gekregen en terug ingetrokken. Ik vlieg er terug in. Het zal wennen zijn, voor iedereen!

Ouderschapsverlof

Het was hier lang stil, meer dan twee volle maanden…

In blogland neemt iedereen wel eens een pauze. En zo ik dus ook.

Januari was een heftige maand, waarin midiman niet goed in zijn vel zat. Dwars, boos, nukkig, stout,.. Noem het en hij was het. En toch leek het alsof hij niet boos wilde zijn, alsof hij niet stout wilde doen. Manlief en ik bekeken het. Juf bekeek het. We zagen mogelijke oorzaken, maar geen oplossingen. Tot de bewuste vrijdag, in januari. De 30ste om juist te zijn. Midiman begon de dag slecht. Alles zat tegen thuis, en de gemoederen liepen hoog op. Ik verloor mijn geduld, manlief verloor zijn geduld, maximan ergerde zich, en miniman huilde stille tranen. Ik bracht midiman naar school, tot bij zijn juf. Hij snikte. Zijn schoudertjes hanteerden hetzelfde ritme, en de snottebellen belandden op zijn mouwen. Lange uithalen van diep verdriet. Daar stond ik, in de gang. Machteloos en ten einde raad. En plots voelde ik de kwetsbaarheid van mijn oogappeltje, en schoot ook ik vol…

Ik kwam thuis, en zag alles plots glashelder! Ouderschapsverlof! Rust in huis! Ik belde naar de personeelsdienst, overlegde met manlief, sprak met mijn moeder en ondernam actie. Er werd vaart achter gezet. En tegelijk met de aanvraag startte ik ook met een “kreet tot hulp” voor midiman. Iemand om mee knopen te ontwarren. Het CLB werd gebeld, sprak met alle partijen, en we kregen enkele namen doorgespeeld. Eéntje kozen we uit, Sarah. Amper 5 weken na mijn beslissing nam ik tijdelijk afscheid van mijn collega’s en studenten, op een ontroerende manier. Ik kreeg chocola, een aftelkalender, een ingepakte ui (met de boodschap “wij huilen, jij huilen”) en nog veel meer warme woorden (“groot gelijk” stond op 1, gevolgd door “ik ben gezond jaloers”).

Midiman ging naar Sarah en praatte met haar. Ik stond elke dag aan de schoolpoort, er kon ’s middags thuis gegeten worden, ik ging langs mijn tante Jo, mijn andere tante (herinnert u zich de hectiek vorig jaar nog?) en gaf aandacht aan wie ik liefhad. Ook aan mezelf.

En nu, bijna 2 maanden later, maak ik de balans op. Midiman is rustiger, beter in zijn vel. Hij gaat met Sarah babbelen, en leert zich uiten. We zien nu ook beter hoe hij is: een pienter ventje in een emotionele verpakking. Zijn hart kan zijn hoofd niet volgen. Hij is nog zo jong, maar al zo wijs. Ook juf merkt duidelijk verbetering. Hij loopt niet meer zo vaak vast, en zij weet nu beter wat er in zijn hoofd omgaat. Iedereen vaart er wel bij.

En nu de hamvraag: neem ik nog een jaar loopbaanonderbreking, of start ik half augustus terug?

Prenatale testen en beslissingen

Er is in de media de laatste dagen nogal veel commotie rond prenatale testen. In het verleden had je de bloedtesten (eerste trimesterscreening en gecombineerde screening en de triple test) en de vlokkentest/vruchtwaterpunctie. De bloedtesten zijn screeningstesten, zij geven een risico weer. Maar laat statistiek nu niet toepasbaar zijn op een individu. Voor een individu is het simpel: je hebt het, of je hebt het niet… Tot nu is het nog steeds zo dat de screeningstesten frequent “opgenomen” worden; ongeveer 70% van de zwangeren laat zo’n test doen. Afhankelijk van het resultaat, krijg je dan een verhoogd risico en een doorverwijzing. Dan gaat het plots over de vlokkentest en de vruchtwaterpunctie, en hebben we het over diagnostiek. Deze testen geven zekerheid over gekende afwijkingen maar houden ook een risico in. Ook kan de vruchtwaterpunctie pas na een week of 15 gebeuren, en duurt het bijna 3 weken voor het volledige resultaat er is. En tegen dan is er een buikje, beweging,…

Maar voor veel zwangeren begint het pas nà de test, wanneer er een kans is, of zekerheid. Dan komt de vraag op tafel wat er nu zal gebeuren… Een individuele keuze, die naar mijn aanvoelen elk koppel voor zich dient in te vullen. En laat dat nu zijn wat me de laatste dagen stoort, dat er zoveel mensen menen te mogen oordelen over de keuzes die anderen maken… Welke motivatie er ook achter moge zitten, de juiste keuze is de keuze waar je zelf achter staat…

Wij hebben beide keerzijdes van de medaille gezien: een kind verloren na een punctie, en de keuze moeten nemen om een kind met afwijkingen al dan niet geboren te laten worden…

Jaloezie

Jaloezie doet rare dingen met mensen. Ik ken het zelf niet heel erg. Of toch, toen mijn zwangerschappen misliepen, was ik “jaloers” op elke dikke buik en op elke gevulde kinderwagen. Maar daar deed ik niets mis mee.

Nu is het anders. Laat me beginnen bij het begin. Maar liefst 22 jaar geleden leerde ik S kennen, 5 jaar ouder dan mij, geboren met een zuurstoftekort maar goed terecht gekomen. Hij babysitte in het gezin dat het mijne zou worden. S werd ouder en wilde uitgaan. Het klikte tussen ons, dus we wisselden af, babysitten samen toen de jongste telg een huilbaby bleek, en werden vrienden. Zonder meer. Het feit dat S een man was en ik een vrouw deed er niet toe. S was S, en we hielden contact. Gingen samen naar Ikea, aten soms samen, speelden samen Rummicub, whatever. Soms zagen we elkaar maanden niet, maar dat deed er niet toe. Toen maximan geboren werd, en wij gingen verhuizen, was ook S er weer. We wisselden de draagdoek af, reden samen naar het containerpark, en hij ging met manlief op café. Het lijkt wel alsof S een broer is voor ons. S is vertrouwd in en met ons gezin. S werkt niet altijd omwille van gezondheidsproblemen, en wipte dus ook wel eens overdag binnen. Maar, geen probleem, ik voel me op geen enkel moment seksueel aangetrokken tot S.

S trouwde, tegen alle verwachtingen in vond hij de liefde van zijn leven! Een gewoon “simpel” gezin. Toch werden ook zij overvallen door stress en pech, en scheidden hun wegen amper 9 maanden na de geboorte van J. Omdat zijn mama het niet zag zitten in combi met haar drukke job, bleef J bij S. S kwam terug in ons dorp wonen, en kwam vaker langs. Ik gaf kleertjes door, en manlief en ik hielpen S waar nodig. Hij was altijd welkom om te komen eten, en J bleef af en toe logeren, als S even tijd voor zichzelf nodig had.

Tot S iemand anders leerde kennen. Plots werd het contact minder. Bleek dat ze jaloers was. S mocht niet meer langskomen. Geen berichtjes sturen. Zijn facebookaccount moest gewist worden… We begrepen het niet. De moeder van S evenmin. Onze vrienden ook niet. En S ook niet. Geen sms’je meer om te vragen hoe de eerste schooldag van J was geweest. En de kleding die voor miniman te klein was, mocht J niet meer dragen van haar.

S kwam stiekem langs. En keek dan paranoia uit het raam, uit angst dat zij voorbij zou rijden. Een tijdje was ik boos, teleurgesteld! Hoe kon hij zich zo laten doen? Wij wisten toch beter? Ik zocht geen contact meer, want ik wilde hem niet in problemen brengen. Het knaagde toch. Na twee maanden zonder iets gehoord te hebben stond S huilend aan de deur. Of hij nog binnen mocht? Natuurlijk! Hij vertelde dat ze echt onmogelijk was, maar dat hij niet wist wat hij anders aan moest. Ik luisterde, en beet op mijn tong.

Enkele weken later stond hij er terug, met J, die al bijna 3 was. Enthousiast stormde J binnen, op weg naar de jongens en het speelgoed. Vriendin bleek opgenomen te zijn in het ziekenhuis. Hij had dus wat rust. Die dag bleef J bij ons. En ook de zaterdag erna kwam J naar ons. Het was fijn en vertrouwd. Toen ik J naar huis bracht, was ook de mama van S blij dat ze ons nog eens zag.

Ondertussen is vriendin terug thuis, en hoor ik niets meer…